Πλοήγηση Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας ανά Συλλογέα "Κουκουλές, Φαίδων"
-
Πίνει τσαι δε νοά να πη αλάτι
Κουκουλές, Φαίδων (1920)Ερμηνεία: Επί των ένεκα μέθης περιπίστοντος εις ανασθησίαι -
Πότισε τα κρομμύδια
Κουκουλές, Φαίδων (1924)Δια τον εις έσχετον σημείον μέθης φθάσαντα. Από την εντελή πλέον παράλυσιν και αναισθησίαν ενουρεί -
Ποιός διαλέγει τη λαγάρα παίρνει την παπάρα
Κουκουλές, Φαίδων (1954)Λαγάρα = παρά το λαγαρός, καθαρός -
Ποιός πάει στη βρύση και δε βρέχει τα παπούτσια του;
Κουκουλές, Φαίδων (1948) -
Πολλοί άνθρωποι, πολλές γνώσες
Κουκουλές, Φαίδων (1948)Ότι έκαστος των ανθρώπων έχει ιδίαν γνώμην περί της αυτής υποθέσεως -
Πολυτεχνίτης κι' έρημος
Κουκουλές, Φαίδων (1920)Ότι ο πολλά επιχειρών κερδαίνει, ουδεν όφελος επί τέλους καρπουται -
Που πάρη χίλια πέρπυρα και κακοειδή γυναίκα, τα πέρπυρα πηγαίνουνε κι' η κακοειδή απομένει
Κουκουλές, ΦαίδωνΠαλαιοτάτη μνεία της παροιμίας αυτής παρά τους Βυζαντινούς είναι η εξής: Είδ' έχει τέχνην, άπεχε, αν έχη και λογάριν διαβαίνει το λογάριον και συ το πάθος έχεις (ΙΕ' αιών – Αλεξίου Κομνηνού, παραινετ. Ποίημα στιχ. 532-3 (Wagner)) -
Πρός τόν πρότερον επανίωμεν έμετον...
Κουκουλές, Φαίδων (1939)Η παροιμιώδης αυτή φράση φέρεται καί έν τή Π. Δ. καί Κ. Δ. καί κατά τούς Βυζαντινούς χρόνους (βλ. Λαογρ. 8, 8). Πρβλ. “ώς κύων επιστρέφων εκ ίδιον έμετον” καί τήν σημερινήν: σάν ο σκύλος πού τρώει τά ξερατά του (Βενιζ. ... -
Προκομμένη μου Ζαφείρα που σε βρήκα και σε πήρα
Κουκουλές, Φαίδων (1920)Ερμηνεία: Επί γυναικός ραθύμου και οκνηράς -
Ρίξε σύμαννο στ' αμπέλι, βάλε ντόγα στο βαγένι
Κουκουλές, Φαίδων (1943)Σύμμανο είναι η καταβολάς, η οποία παράγει περισσοτέρας σταφυλά ή τα άλλα κληματα, δια τούτο ο φυτεύων καταβολάδας πρέπει ν' αυξήση και την χωρητικότητα του βαγενιού του -
Ρίξε σύμμανο στ' αμπέλι βάλε ντόγα στο βαγένι
Κουκουλές, Φαίδων (1923)Σύμμανο είναι η καταβολάς, η οποία παράγει περισσοτέρας σταφυλά ή τα άλλα κληματα, δια τούτο ο φυτεύων καταβολάδας πρέπει ν' αυξήση και την χωρητικότητα του βαγενιού του -
Σπίτάτοι μου, σπιτιάτοι μου τσαι κυφομυστηράτοι μου.
Κουκουλές, Φαίδων (1925)Λέγεται πρός δήλωσιν ότι εν τω ιδίω οίκω δύναται τις ει ανέσει και άνευ περιοριμών να πράτη ό, τι θέλει.