Αφέντη! (λέγει ο δούλος προς τον κύριον του θέλων να του ειπή κάτι) -Αφεντιά και τράγια ψώρα!(να σε πιάση) απαντά μετά δυσαρεσκείας ο κύριος υβρίζων και καταραμένος αυτόν.

Επί φλυάρων και νηπίων κλαιότων αδιάκοπα

Επί του ριψοκινδυνεύοντος και πάντα, ωστέ τινά χάση, κο ακάν τινά ανυψωθή

Δεν σκοτίζεται, δε' με'μέλει!

Μαντεύω δια των άστρων