Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Κουκουλές, Φαίδων"

Αποτελέσματα 367-386 από 391

  • Τον ετσάκωσε ο Αράπης 

    Κουκουλές, Φαίδων (1924)
    Ότι τις διατελεί εν μέθη (επί μαυρου οίνου)

  • Τον κουρδίζουν 

    Κουκουλές, Φαίδων (1930)
    Τον διερεθίζουν, τον πεισμώνουν. Από το βασανιστήριον των Βυζαντινών, καθ' ο έθετον κόρδαν περί την κεφαλήν του ανακρινομένου, ταύτην δε έσφιγγον μικρόν κατά μικρόν

  • Τον πήενε σφεdόνα 

    Κουκουλές, Φαίδων (1920)
    Ερμηνεία: Επί του ισχυρώς φοβηθέντος και υπό του φόβου εκσφεδονίζοντος τα αποπατήματα, κοινώς άλλως κ' τον πήε να

  • Τον πιάνει ορνιθοσκουντούφλα 

    Κουκουλές, Φαίδων (1924)
    Περί του μεθυσθέντος, επειδή χαλαρούται και ατονεί η όραση

  • Τον σήκωσαν στα μαντήλια 

    Κουκουλές, Φαίδων (1926)
    Ερμηνεία: Ότι με τρόπον υβριστικόν απέπεμψαν τινά

  • Του άναψαν τα καντήλια 

    Κουκουλές, Φαίδων (1924)
    Προς δήλωσιν της καταστάσεως του κραιπαλώντος. Οι υπό μέθης διάπυροι οφθαλμοί παραβάλλονται προς ανημμένα κανδήλια

  • Του γάμου τα καθαρά γυρεύει 

    Κουκουλές, Φαίδων
    Επί του έχοντος υπερβολικάς αξιώσεις. Ο καθαρός άρτος, και ως όνομα και η ποιότης ήτο ήδη από των αρχαίων χρόνων γνωστός. Καθαρό εν ανακου του Πόντου, καθάρειο εν Παξοίς, και καθαρό αλεύρι εν Μάνη λέγεται το εκ σίτον άλευρον

  • Του δωκα έν' αλλάϊ! 

    Κουκουλές, Φαίδων (1930)
    Τον ξυλοκόπησα ισχυρώς. Η λ. Αλλάϊ λεχει σχέσιν με το αλλάσω και αλλαγή ώς εξής: Μία των ποινών κατά τους Βυζαντ. Χρόνους ήτο και η μαστίγωσις ή ο ραβδισμός. Όταν ο δέρων κατεπονείτο, δεύτερος ή τρίτος ή και πλείονες ...

  • Του δωκε 

    Κουκουλές, Φαίδων (1927)
    Έφυγε. Η αρχή της φράσεως ζητητέα εν τοίς στίχοις: “Δίνει βιτσιά του μαύρου του” ή “φτερνιά δίνει του μαύρου του” κ.τ.λ. Σημαίνει λοιπόν η φράση, ότι ο φεύγων εμάστιξε ή ερπτέρνισε τον ίππον, ίνα ταχέως απομακρυνθεί

  • Του δωκε τα παπουτσια στο χέρι 

    Κουκουλές, Φαίδων (1927)
    Ερμηνεία: Περί του απεμπομένου

  • Του δωκε το παννί του 

    Κουκουλές, Φαίδων (1927)
    Τον απέπεμψε

  • Του κλωτσούν τα μουλάρια μέσα του 

    Κουκουλές, Φαίδων (1924)
    Δια τους μεθύοντας, επειφή είναι ευερέθιστος ο μεθύων

  • Του κόψανε το σάββανο 

    Κουκουλές, Φαίδων (1920)
    Ερμηνεία: Επί ετοιμαθανατου

  • Του κρατουν τις ποδιές 

    Κουκουλές, Φαίδων (1926)
    Ερμηνεία: Επί πτωχαλαζόνος

  • Του παιδιού μου το παιδί δυο φορές το χω παιδί 

    Κουκουλές, Φαίδων (1920)
    Δηλούται η μεγάλη αγάπη του πάππου και μάμμης προς τους εγγονούς

  • Του τα 'πε, με το νυ και με το σίγμα 

    Κουκουλές, Φαίδων (1930)
    Όταν άρχισεν ο λαός να λέγη το χέρι, το πόδι, το τυρί άνευ το (ν) και πάλιν η πίστι η κρίση άνευ το (σ), τότε οι τύποι οι το ν και το ς έχοντες, εθεωρούντο κι οι ακριβέστεροι, κομψότεροι, τελειότεροι

  • Του τριξα το δόdι 

    Κουκουλές, Φαίδων (1920)
    Τον ηπείλησα

  • Του χτύπησαν οι καπνοί στο κεφάλι 

    Κουκουλές, Φαίδων (1924)
    Περί του σφόδρα μεθυσθέντος

  • Τού δωκε τη μύτη στο χέρι 

    Κουκουλές, Φαίδων (1926)
    Τον εταπείνωσε (από την συνήθειαν των Βυζαντινών να κόπτωσι την ρίνα του αντιπάλου, προς τιμωρίαν ή ύβριν)

  • Τσακίστηκε η μύτη του 

    Κουκουλές, Φαίδων (1926)
    Δηλαδή εταπεινώθη