Κατά τα τελευταία επαναστατικά χρόνια, η πειρατική επίδοσης είχε μεταδοθεί με ωλιγότερα πάντως κρούσματα και εις τα νότια Ελληνικά παράλια. Αι παραδόσεις της Μάνης και μερικών νήσων αναφέρουν ορισμένα περιστατικά της πειρατικής εποχής, κατά την οποίαν η εξόρμησις των χερσαίων κουρσάρων, εγίνετο από τα βραχώδη παράλια, κατά την νύκτα, με το καβαλλίκευμα μεγάλων ασκών, οσάκις οι επιδρομείς εστερούντο πλοιαρίων ή λέμβων. Καταλαμβάνοντο δε αιφνιδίως και με φοβεράς κραυγάς τα παραπλέοντα κατά τας ακτάς πλοία, από εκατοντάδας πολλάς επιδρομέων που ηχμαλώτιζαν το πλήρωμα και εκυρίευον το φορτίον και το διανέμοντο μεταξύ των. Μεταξύ των παραδόσεων αυτών, δημώδες ποίημα, αναφέρεται εις το γεγονός της πειρατικής καταλήψεως πλοίου, φορτωμένου με π ι π έ ρ ι. Όταν η περίεργος λεία εξεφορτώθη, οι πειραταί δεν έμειναν και πολύ ευχαριστημένοι από την δοκιμήν. Απεφάσισαν όθεν να βεβαιωθούν περί τίνος επρόκειτο. Και έρριψαν αρκετή ποσότητα της λείας εις τους χοίρους των, δια να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα. Τα σωθηκά των χοίρων , όμως, εκάησαν και τα ατυχή ζώα ήρχισαν να χοροπηδούν, προς μεγάλην έκπληξιν των πειρατών. Έκτοτε, η τακτική παράβασις έθετεν υπό αμφιβολίαν και έλεγχον τα φορτία των εμφανιζόμενων καραβιών: «…Ήρθασιν οι κ α ρ α β έ λ λ ες ήρθασι, αν έχουσι σιτάρι και κριθάρι καλώς να έρθουσι. αν έχουσιν από κείνο που τρώσι οι χ ι ο ύ ρ ο ι και πηδούσι κάλλιο να μην έρθουσι…».