Θα πισταυρώσαν dου Χστό ππήρι dου δρόμου η Παναγία κι έφυγγι κι που πάγινι δεν ήξιρι. Βούτηξι η νήλιους κι αρχίνσι να σκουτνιάζ’. Έδικι βρέθκι σ’ένα dόπου γιμάτου δάφνις απ’ καθριφτίζαν τα’άσπρα τα τα λουλούδγια στου νιρό τα ανιβάνσας πούdαν ανάμισα. Θάν απ’ οudαν κουμέν κάτσι να ξικουραστή κι να πγή κουμμάτ’ νιρό να ξιγαναδγιάσ’. Ίσια πώσκυψι να πάρ’ μνιά χούφτα νιρό, ακούγ’ d’ δέφιν’ να d’ λέγ : - Χαρά σι σένα, Παναγιά. Σταυρώσαν dου γιο σ’κι η κουκκινάδα απ’ τα’ αχείλια σ’δε μπήγι νάρτ’ Απλουγιέτι τότι η Παναγιά κι λέγ’ d’ δάφιν : -Όσ’ κουκκινάδα έχ’ τα’ αχείλια μ’απά στα λουλούδια σ’ να χθή, κι όσου φαρμάκ’ έχ’ η καρδγιά μ’ μες στου κουρμί σ’ να ρζώσ’! Βουρκώσαν τα μάτγια τα’ κι όπους ήdαν γανιασμέν’ πήρι τα μάτγια τα’κι έφγι. Κι απού τότι τα φύλλα τα’ δάφινς πούdαν άσπρα γινήκαν κόκκινα σα dου τραdάφλου κι του κουρμί τα κι τα φύλλα τα γινήκαν ψιακά σα dου φαρμάκ’. (πισταυρώσαν= Όταν ετελείωσαν τη σταύρωσι , ανιβάνσας= της πηγής, κουμέν= κατάκοπος, εξησθενημένη , κουμματ’= ολίγον, ξιγαναδγιάς= να της φύγη η πίκρα, νάρτ= δεν λιγόστεψε, Απλουγιέτι= απαντά, ψιακά= πικρά)