Ο γούμενος τ’ Απανωσήφη εφιλεύτηκε μ’ ένα μπέη απού τη χώρα. Μιαν κοπανιά ο γούμενος είχενε ανάγκη κι επήγε και λέει στο μπέη: «Μπέη μου, κάμποσους παράδες ελείφτηκα και ήρθα να με δανείσης. - Να σε δανείσω, άγιε καθηγούμενε. Πόσα θες; - Θέλω δώδεκα χιλιάδες γρόσα. - Να σου τα δώσω. Βγάνει και μετρά του τα, μούδ’ απόδειξη, μούδε πράμα. Παίρνει τα ο γούμενος και πάει και κάνει τη δουλειά ντου, μα δεν είχενε να του τα γιαγείρη ύστερα. Ήρθε καιρός κι ερρώστησε ο μπέης κι ήρθε στο άπακρο να ποθάνη. Καλεί τα παιδιά ντου και τώσε λέει: «Παιδιά μου, εγώ ποθαίνω, μόνο να κατέχετε πως χρωστώ στο γούμενο τ’ Απανωσήφη δώδεκα χιλιάδες γρόσα κι άμα ευκολυνθήτε να του τα πάτε. Σαν τον εθάψανε παίρνουν τα παιδιά ντου τα γρόσα και πάνε και βρίσκουνε το γούμενο. Ο γούμενος ωστό να τσι δη απ’ αλάργο ήβαλε με το νου ντου: «Μωρέ έρχουνται τα μπεγάκια να μου ζητήξουνε το χρέος κι απού δεν τα ’χω!». Φτάνουν τα μπεγάκια, καθίζουν και λένε στο γούμενο: «Ο μπαμπάς μας επόθανε άγιε καθηγούμενε. - Ναι το ’κουσα. - Οντέν επόθαινε μας είπε πως εδανείστηκε δώδεκα χιλιάδες γρόσα και μας επαράγγειλε να σας τα φέρωμε. - Ε χρωστεί μου τα». Παίρνει ο γούμενος και τσ’ άλλες δώδεκα χιλιάδες τα γρόσα και μισσεύγουνε τα μπεγάκια. Το βράδυ πέφτει στην προσευχή και παρακάλιεν το θεό να του δείξη πού πήγεν η ψυχή του μπέη απού ’καμεν τόσο καλό στο μοναστήρι. Επαρακάλιεν, επαρακάλιε και απόι πήγε κι εκοιμήθηκε. Τη νύχτα θωρεί απόξω από την εκκλησά ένα χρυσό πάπλωμα κι απάνω εκοίτουντονέ έναν κουλούκι. Ήτονε η ψυχή του μπέη που βρήκε ανάπαψη, αν ήτονε και Τούρκος.