Η κερά Τύχη

Ένας γραμματιζούμενος, συνάντησε κάποτε σε στάνη, το γεροτσιοπάνη Κιρμιλή. Πιάσανε κουβέντα για τα πρόβατα: Ο Κιρμιλής παραπονιένταν ότι δεν πάνε καλά τα πρόβατά του, ότι δεν έχει τύχη. Τότε ο γραμματιζούμενος του λέει: «παππού δεν την παραδέχουμαι την τύχη. Εγώ πιστεύω πως τη ζωή την κανονίζει η εξυπνάδα, η ικανότητα η ενεργητικότητα του ανθρώπου. Αυτά ο κόσμος τα λέει τύχη κ’ εκείνον που τα έχει τυχερό.» - «Τις λες ουρέ. Αφτούνα δεν σώνουν, δεν κάν’ τίποτις, δίχως την τύχη. Ξιέρω ανθρώπς πούχαν αφτά τα στολίδια κι τίποτες δεν κάνουν στη ζουή τς. Τσ’ έλειπε η τύχη. Ου άνθρουπους δίχως τύχη είν’ χαμένους. Ξιέρω πάλι ανθρώπς, που δεν είχαν κανιένα απ’ τα στουλίδια αφτά κι πέτυχαν πουλλά να κάν. Σ’ αφτουνούς είταν κ η τύχη. Ξιέρω τέτοιους ανθρώπς που ου κουόσμους τσ’ είλεγε χαζούς, να τραβάν μπρουστά, να πιάνουν λάσπη, κι η λάσπη να γίνετ’ χρυσάφι. Ιγώ πιστεύουν στη τύχη. Η θιόστραβη βάζει του πουδαρικό τς τσ’ χαζοί περισσότερο. Τσ’ λυπάτε και τσ’ φλάει απ’ τσι αναπουδιές τσι ζουής. Ιέτσι η παλλάντζα με την τύχη στη μια μεριά και στην άλλη την εξυπνάδα ισιάζει. Οι χαζοί γίνουντ’ τσιγκούνδις. Ό,τι απουχτήσουν του βαστάν καλύτερα απ’ τσι άλλους. Αλλοίμονο αν η τύχη πάενε μονάχα τσι έξυπνοι. Οι χαζοί θάταν σκλάβοι τους, γιατί οι έξυπνοι θάχαν εχτός απ’ τα άλλα τα στουλίδια και την τύχη παραπανούλια. Πουλλές φορές η παλλάντζα γέρνει κατά την τύχη. Υπάρχν’ άνθρωποι π’ έχουν κι τύχη κι εξυπνάδα, αλλ’ αυτούνοι μετριούνται στα δάχτυλα. Ου μακαρίτς ου πατέρας μ’ ιέτσι μ’ είχε πει. Κάτι σκάμπαζε περισσότερο απού μένα. Είταν και ταξιδεμένος».