Παράδοσις δια τας Μοίρας

Νια φουρά ήταν ένας παπούλ’ς γέρουντας κι τ’ πίθηναν τ’ αγγουνάκια τ’. Άλλ’ έληγουν τάχνη φκιασμένοι, μανιμένα κι πηθαίν’ νη. Ου γέρους σκέφκη κι καθ’ση ‘ς τ’ν άλλου κουν’νή γηνν’σιά τ΄ς νύφ’ς τ’ αδηκεί. Η νύφ’ τ’ γένν’σι πιδί. Οι γέρουντας έκατσι ‘ς του καφάλ’ τ’ τρεις βραδυές να ιδή τ’ αποτέλεσμα. Λοιπόν γλέπ’ τρεις γ’ναίκης μαυρουφουρημένες απάν’ ‘ς τ΄σαρμανίτσα. Κι διατάχκαν νια τ’ν άλλ’ τα τουο μοιράσνι του ουδί. Η πρώτ’ είπε «Να γέν’ έμπουρας». Η δεύτερ είπη «Να γέν τσιουπάν’ς να απουχτής πρόβατα». Η τρίτ’ είπι «Να γέν’ τριώ χρουνών του πηδί κι τ΄ν ημέρα τ’ Λαμπρή να κάη να πέσ’ μέσ’ του π’γάδ’ να πνιγή. Ου γέρουντας π’ τάηξη ούλα αδιά, μέτρα τουν κηρό να ιδή θα γέν’ς τ’ αλήθεια κειό που, είπι η τρίτ’ Μοίρα. Όμα περάσουν τα τρία χρόνια τ΄ν ημέρα τ’ Λαμπρή, ούλ’ έτρουγαν κι διασκέδαζαν, κι ου γέρουντας καθέταν ‘ς του παραθύρ΄κι παραμόνινι του πηδί να ιδή σαπού dα καή. Απ’ τ΄ν αυγή φρόντ’ση όμους να σφαλίσ’ του π’γάδ΄μη ένα καπάκ’ ξ’λένιου κι ναι λησιά (στρώμα). Του πηδί κοντ’ απού είχι γράψ’ η Μοίρα ζικίν΄σι να πάη ΄ς του π’γάδ’, δεν ξηπλακόνηταν. Τότ’ απ’ σταυμηθ΄κ΄απάν τη αδηκεί πέθανη. Πααίνι μέσα ου γέρουντας κι λέει τ’ς νύφ’ς τ’. «Χάη όξου να σ΄μας΄του πηδί γιάτ κ’ μάθκη». Πααίν’ η μάνα τ’ κι τι να ιδή! Του ουδί πηθαμένου απάν’ ς του σκέπασμα τ΄π’γαδιού. Κλαίει, φρήνητη η μάνα η καϊμίν’. Τ’ς λέει ου γέρουντας ου πηθηρός. «Μην κλαή, νύφ’ γιατ’ αυτίνου τώγραψι η Μοίρα. Να πιθάν’ μέσ’ του π’γάδ’. Πουλέμ’σα γω να του γλυτώσου του πηδί άμ δεν μπόρ’σα. Κανένας δε γλυτών’ απού κείν’ σ’ θα γράψνι οι Μοίρες». [Όμα= άμα, φρήνητη= φρήνουμι]