Η μοίραις

Άμα εγεννηώτανε παιδί θα περάσουν τρεις ημέραις, τότε έρχονται η μοίραις για να μοιράνουνο το παιδί, και σημάδι έναι τούτο, ότι η μύτη του παιδιού τότε καίγεται. Για ‘κείνο αυταίς της ημέραις οι άρχοντες εβάνανε απουκάτω ‘ςτο προσκέφαλο του παιδιού ασημαίνια χρήματα, οι γοι αρματωλοί άρματα, οι τεχνίταις από τα σύνεργά τους, οι γραμματικοί χαρτιά, για να παρακινηθούνε η μοίραις να μοιράνουνε σύφωνα μ’ εκείνα αλλά τ΄άρματα δεν ελείπανε από κανένα παιδί, και αυτό ακόμα επικρατεί, και τούτο συμπεραίνω ‘γω ότι ήτανε ο καϋμός πώς να φανούνε αντρειωμένοι να διώξουνε τους τούρκους. Βλ. τραγ. Κ. (12) Η δε μοίραις ελέγανε τότες τι θα περάση το μικρό παιδί ‘ς ούλη του τη ζωή και μια βολά ένας ξένος ‘πό ‘τυχε ‘ς μια λεχωνιά άκουσε ‘πό ‘ λεγανε η μοίραις ότι το παιδί εκείνο θα πεθάνη από φίδι, για τούτο εκείνος το ‘βάφτισε και το πήρε και το βαλε ‘ςε γυάλινο κλουβί, για να μην το βρίσκη το φείδι και το φάη. Αλλ’ άμα επαντρευώτανε ήτανε ένα κόκκαλο από φείδι εκεί χάμω ‘ριμμένο που άλλαζε και το πάτησε, ο πόνος εκείνος τον αφώρμισε, για τι το κόκκαλο ήτανε φαρμακερό κι ο άνθρωπος εκείνος επέθανε καθώς τον εμοιράνανε η μοίραις του. Έν άλλο παιδί το μοιράνανε ότι θα σκοτωθή μέσα ‘ςτο μύλο, η μάννα που τ’ άκουσε το είπε του παιδιού της και ποτέ δεν έμπαινε μέσ’ ‘ςτο μύλο. Μια βολά που ‘διάει ‘ςτο μύλο ηύρω το μυλωνά να χαράζη το μυλολίθι, ο μυλωνάς τον επαρακάλεσε να του βοηθήκη να σιάξη (καθήση) το μυλολίθι, εκείνος δε του είπε ότι έναι αδύνατον να μπη μέσα, τότε ο μυλωνάς τον επήρε σπρώχνοντα να τον μπάση μέσα ενώ δε εσπρωχνώσανε εκυούλησε το μυλολίθι που ήσανε ορθό και τον εσκότωσε εξ ου η παροιμία «ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Τούτο λέει και το τραγούδι Η μοίρα έρχεται και κάθεται ‘ςτη μύτη του παιδιού ως μυίγα μεγάλη και πλουμιστή δηλ. κόκκινη, πράσινη, γεράνια, γαλάζια, μαύρη, άσπρη, κίτρινη έχει ούλα τα χρώματα απάνω της, και, εάν ήναι τρανά τα κόκκινα ή άσπρα, θα περάση καλά το παιδί ‘ςτη ζωή του, εάν δε τα μαύρα ή γεράνια, θα περάση κακά. Είναι δε και πολύ καυτερή και καίγει τη μύτη και αν καή πολύ έχει πολλά βάσαν το παιδί να τραβήξη, εάν λίγο λίγα. [παιδί= Νανουρίσματα «Νάνι, νάνι το παιδί μου. Το στολίδι της αυλής μου. – Νάνι, νάνι, νάνι. – Κη ό,τι το πονεί να γιάνη». «Έλα ύπν(ο – ε) και γλυκ’ αποκοίμησ’ (ε) το. Έλα ύπν’ από τη Χίο, Κη αποκοίμα τον υιγιό. Έλα ύπν’ από τη Λάστα. Κη’ αποκείματην την πάπια. Έλα ύπν’ όχ τη Βυτίνα. Κη’ αποκοίμα την τη χήνα». «Που το αγαπάνε δηό» ο πατέρας του κ’ εγώ. «Έλα ύπν’ από τημ Πόλι. Κη’ αποκοίμα την τηγ κόρη». «Τα παιδιά τα ‘σερνικά. Θέλουν άρματα καλά. Και η τσιουπαις η καλαίς θέλουν ρόκαις φουντωταίς,» «Νάνι που το χαρίζουνε, την Πόλι με τα σπίτια. Να ιδή και την Αγιά Σοφιά, μ’ ούλα της τα στολίδια». Βλ. τραγ. Ο 5 όστις εβάπτιζε τον υιόν του και δεν έκανε «βαφτίσια» κατεφρονείτο έτρωγον, έπινον ετραγώδουν, τέλος διεσκέδαζον όλην την ημέραν εκείνην.]