Μιαν φορά μας ήδοξε κ ι’ ηπφέσαμε στην ταράτσαν μας με τις (γ)ειτόνισσ’ες κ’ ι’ ήρτασιν τζυό ασπροφόρες κ’ι’ η μια ήλεεν της αλληνής: «αρή μην τις πειράξης, γιατί ‘ναιν καλές ζυναίκες κ’αι μας θυμιάζουσι, κ’ι’ ύστερις ήκουσεν η μάνα του τις φωνές κι ησηκώθηκεν κ’ι’ ησηκώθηκεν κ’ι’ η(γ)υρίζασιν (γ)ύρου (γ)ύρου τα καντούνια ύστερις ηπήραμεν τα παιgιά μας κι ήμπαμεν μέσα κι ηπήραν κείνες δρόμο κι ηκυνή(γ)α η μια την άλλη.