Σ΄μά ‘ς τμ Παναϊά ένα τσιγρέκ τόπου είνι ναι βρύσ’. Ικεί ‘ς τα βρύσ’ παρουσιάζιταν ένα φάντασμα πότι σαν αράπ’ς πότι σα γριούλα, πότι σαμ παπάς κ’ έσκιαζι τουγ κόσμου. Κι αλήθεια νια βουλά ρχέταν ένας παπάς τ νύχτα μαζί μ έναν άλλου απ’ του χουργιό κι άμα έφτασαν ‘ς τη βρύσ’, παρουσιάσκι ένα σκουτίδ. Κ’ ύστιρα παρουσιάσκι ένα είδους μπρουστά τς κι τς πήρι του τφέκ’. Κι τν άλλ’ μέρα του βραν γιουμάτου κόπρια. Την ανωτέρω και την προ ταύτης υπ’ αριθ. 15 παράδοσιν κατέγραψα καθ’ υπαγόρευσιν του μνημονευθέντος Δήμου Παπαχρήστου εν Σελένη. Η δευτέρα αυτή δεν έχει τι το καινοφανές, αφού πραγματεύεται περί εμφανίσεως στοιχειού εις την βρύσην. Ομοιομόρφως σχεδόν άπειροι τοιαύται παραδόσεις εν παντί χωρίω λέγονται περί των πηγών. [τσιγρέκ= Τέταρτον, παρουσιάσκι= παρουσιάστη, ενεφανίσθη, σκουτίδ= σκοτίδι, σκοτεινόν πράγμα].