Η σύντομη αυτή τραγωδία, που περιγράφεται στην «Ασημούλα», πήρε με το χρόνο τις διαστάσεις του θρύλου: Λένε, δηλαδή, πως την ώρα που η Ασημούλα κοίτουνταν σφαγμένη, ένας σκύλος πήγε και έγλυφε το αίμα που έτρεχε από την πληγή. Δεν πέρασαν σαράντα μερόνυχτα κι η Ασημούλα γένηκε «φάντιασμα» κι άρχισε να πλανιέται πάνω στα βουνά της Αλέας κρατώντας δεμένο με μια χρυσή αλυσσίδα το σκύλο εκείνον – που τον σκότωσε ο πεθερός την ίδιαν ώρα. Άρχισαν να πλανιώνται απάνω στα βοσκοτόπια εκείνω των βουνών μια λευκή σιλουέττα ορθόστητης βλαχοπούλας και μια χαμώσουρτη σκιά. Πολλοί τα είδαν με τα μάτια τους τα ίδια. Μα κι αν λένε ψέματα ή αν θα λάθεψαν κείνοι που λένε πως τα είδαν, πλανιέται όμως σε κείνα τα στανοχώρια ο θρύλος της αδικοσφαγμένης νιόνυφης.