Η Λανάρου (η Λανάρω): Φάντασμα δι ού απειλούν τα νήπια δια να παύσουν από το να κλαίουν. Την παριστάνουν ως γραίαν τερατωδώς άσχημον, ζαρωμένην, ατημέλητον, και με τα μαλλιά της κεφαλής της ξέμ πλεγα. Προς νήπιον: Πάψι, θα φωνάξου τ' Λαναρού να κατίβη από την οροφήν της οικίας) να σε φάη!”. (Η ετυμολογία της λέξεως προήλθεν εκ προσωποποιήσεως. Συνήθως εις τα χωρία το ξάσιμον των μαλλιών εις τα λανάρια εκτελούν αι γραίαι πενθεραί, αίτινε λόγω της ηλικίας των είναι ζαρωμέναι και λόγω της τοιαύτης εργασίας ατημέλητοι, με μαλλιά της κεφαλής ξέπλεγα. Πρόσθες εις ταύτα και τας διεσκορπισμένας επάνω τρίχας εκ των ξαινομένων μαλλιών των λαναριών και έχεις μίαν εικόνα μεγαίρης, τρόπον τινά.