Οντόν επρωτοχτίσανε τον άγιο Νικόλα, στα Μύρα τση Λυκίας, ήτρεχε κόσμος κι επήγαινε κι επροσκύνανε. Καθαείς που πήγαινε εβάστανε και πράμα τάσιμο στον άγιο. Μιαν κοπανιά επηαίνανε μιαν παρέα προσκυνητάδες. Στο δρόμο τως επάντηξε μια γρά γρά κι εβάστανε ένα λαδικό, γεμάτο λάδι και τώσε λέει: «Πάρετε κι εμένα τουτονέ το λαδικό και βάλετε μιαολιά λάδι στα καντήλια, γιατί εγώ η κακομοίρα είμαι γρα και δε μπορώ να πάω». Οι άθρωποι το πιστέψανε. Ίντα θελα χάσουνε; Επήρανε το λαδικό και το βάλανε με τα πράματά ντως μαζί κι επήγανε κι εμπήκανε στο καΐκι. Τη νύχτα θωρεί όνειρο κειονοσά απού το πήρε έναν άνθρωπο και του λέει: «Το λαδικό που βαστάτε δεν είναι λάδι, κι η γρα απού σας το δωκε δεν ήτονε γυναίκα, ήτονε ο διάβολος και θέλει να χαλάση την εκκλησία τ’ αγίου, μόνο ντελόγο να το ρίξετε στη θάλασσα. Πιάνουν αυτοί το λαδικό ντελόγο και ρίχνουν το στη θάλασσα και σκώνεται μια φουρτούνα, απού κόντεψε να τσι πνίξη. Αν ήθελα το βάλουνε δα κειονά το λάδι στα καντήλια, ήθελα χαλάσει η – γι – εκκλησά.