Οι Πιθαριώτες

Στο Πιθάρι (τοπωνύμιον) λέσιν, πως είναι το μενόρι (διαμονή – μέρος) των εξωποών (πειρασμών) το λοιπόν ένας ρεσπέρης (σπορέας – σκαφτιάς) ήσκαβ’ζεν κ’ ειαγά το βρά(δ)υ πήε στα σπηλλιάgια (ν)α πφέσει, γιατί ένεσει (δεν έχει) πλιο κ’ειάπερα σπίgια και σίντας ήνναψε τηφ φωgιά κ ι ηπισπέριζε, κούει κ’ι’ ηπάιζασι βζιολλιά, κ’ι’ είπε: λέ (λέει) καέναν καίκιν ήρτεν σφουγγαράϊκο κ’ι’ ήβγαν με τα παιχνίgια οι μηχανικοί κ’ι’ εί(δ)ασιν τηφ φωgιά κ, ι έρκουνται (ν)α πισπερίσωμε κ’ι’ ένητον (δεν είταν) να πάρει κόμα χαπάρι κ’ αι κ’ είνοι ήμπασι – μ – μέσα με τις φουστανέλλες κ’ αι φτός (αυτός) που τους ηγρώνιζεν πως ήτον πειρασμοί, είπεν τους: «Βρε καλωσωρίσετε, ελάτε να χορέψωμε λλιάκι εκ’ειά που ψάσασι στόχ χορό, φτός ο σκαφσιάς, που ‘τον βοσκαρού(δ)ι κ’αι τους είσεν ξεσκολησμένους (ξεσκολώ= περνώ το σχολείο), ήψαεν τους (έπιασε) στις πορδές κ’ι’ ηκόψασιν.