Ο Γιάννης ο Πιζάνιας ήτον βοσκός ήρσετον που τον Εμπορ’ζιό ήρτεν ως το Καστέλλι κ’ ι ήκουσεφ φωνή που του Ηλιού τα λίγκια: «αλίμενέ με και μένα» κι είπεν μέσα του: «αυτός εν είναι βοσκός, μόνον να τρέξω κουστουρδί». Και σίντας ήρτεν στο Ερό – χωρ’ζιό, στο πη(γ)άϊν, ήκουσεν τηφ φωνή που το Καστέλλι, κ ι ηκούστηκε πάλιν η φωνή, που τις Μυριτσές, κι είπεν μέσα του: «τώρα μέφτασε». Τι να κάμει ο βοσκός; Ήγνεψεν τα’ αγγινάριν του κι ήκαμεν ένα αλώνι και την μέση έναν Σταυρό κι ήκατσεν μέσα. Τότες ο εξαπο(δ)ός η(γ)ύριζεν – η(γ)ύριζεν, ήτριζεν τα γόγκια του και τούπεν: «Άντες μωρέ, κι ας ήτρωες μια μπουτσιά που της μάνας σ’ σου το σέρι ποτριβιά κι ήθελα να σε διορτώσω. [Ποτριβιά= λέγεται η ζύμη που μένει κολλητή στη σκάφη και την ξύνουν με θυμάρι και την βγάζουν κάνοντάς την ένα βώλο και την ψήνουν με τα ψωμιά. Τώρα τι νόημα έχει εδώ η «ποτριβιά», δεν μου απομένει πια στη μνήμη, ουδέ μπόρεσα, ξαναρωτώντας να μάθω.