Ο αχόρταγος

Μια βουλά, είταν ένας τσέλιγκας, πούχε πολύ βιός. πράτα και γίδια πάνου απού τρεις χιλιάδες. Ου τσέλιγκας είχε και βοσκοτόπια που χωρούσαν να βοσκήσουν τα πράτα του. Είταν ούμως αχόρταγους άνθρουπος. Έβαζε στου νου του ν’ απουχτήσει τόπο πουλύ. Μια μέρα που λόγιαζε πώς να πάρει τουν τόπο, ήρθε κι στάθκι μπρουστά του ου διάουλος. Τουν ρώτσι τι σκέφτεται. Κείνος τούπε ότι χαλεύει τόπου πουλύ πουλύ. Τότις ου διάουλος του λέει «πλάλα ούλη τη μέρα κι όσον τόπου κλείσεις μέσα, είν’ δικός σου.» Έτσι ου τσέλιγκας αυγή αυγή ξικίνησε να κλείσει τόπου. Τρέχοντας βρήκε μια πλαϊά και είπε «Καλή είναι η πλαϊά αυτή για τα γαλάρια πράτα μου.» Παρακάτω βρήκε ένα βουνί με πολύ κλαρί. «Καλό αυτούνου του βουνί για τα γίδια μου.» Παρακάτω κάτι μεγάλες λάκκες. «Καλές αφτές οι λακοπούλες για τα στέρφα πράτα.» Έτσι καλό ετούτο καλό κείνο ούλο και μάκρινε για να κλείσει τόπου πολύ. Όταν ούμως ου ήλιους πάενε να βασιλέψει, ου τσέλιγκας σφίχτηκε να φθάσει εκεί που ξεκίνησε, για να κλείσει τουν τόπου ούπως τούπε ου διάουλος. Τρέχοντας τρέχοντας έφτασε, αλλότι κάππουτι, μα απουσταμένος έπεσε κάτ κι έσκασε. Τότις ήρθε κουντά του ου διάουλος και γιλώντας τον δρασκίλισε και είπε: - Να μωρέ άνθρουπε, τουόσους μουνάχα τόπους σ’ χρειάζουνται».