Ο Σατανάς στο Μοναστήρι (έδηγος)

Μια φορά σκέφτηκεν ο Διάολος να πάρη στο λαιμόν του τσοι καλογέρους ενούς Μαναστηργιού πούσανε πολλά θρήσκοι. Το λοιπός μεταμορφώθηκε σε Καλόγερο και να σου τον μια μέρα ξεφύτρωσεν στο Μοναστήρι κι εζήτηξεν να τον δεχτούνε σα αδερφό. Τον εδεχτήκανε, κι αυτός στην αρχή έκανεν τον τέλειο χρισθιανό, ενήστευγεν, επροσεύχουν τον, ξενύχτιζεν, ως που με τον καιρό τον αγαπήσανε οι Καλόγεροι κι ο Γούμενος και τούχανε μεγάλη εμπιστοσύνη. Τότες κι, αυτός αποφάσισε να βάλη το σκέδιόν του ομπρός και να κάμη τσοι Καλογέρους αμαρτωλούς. Μια μέρα βρήκεν ευκαιρία, που ‘λεγε το ευαγγέλιο ότι «τα άκαρπα δέντρα βάνουν στη φωθιά και καίγουνται». Το πρωΐ στο τέλος τση λειτουργιάς ένατσεν απόξω στο πεζούλι στενοχωρημένος πολύ. Ο Γούμενος, σαν βγήκεν όξω τον θωρεί και τον αρωτά ίντ’ άχει; Κι, αυτός του λέει: Ίνταν δεν έχω; Εγώ ήρθα επά για να περάσω τη ζωή μου αγιασμένη και να σώσω την ψυχή μου, μα το σημερτό ευαγγέλιο με απόρπισεν. Εκουσές το Καθηγούμενε πως έλεγεν, ότι τ’ άκαρπα δέντρα τα βάνουν στη φωθιά και καίγουνται. Πιστεύω πως τα άκαρπα δεντρά είναι εμείς οι καλογέροι, που δεν φέρνομε στον κόσμο παιδιά, και θα μας ερρίξη ο Θεός στην κόλαση να καούμε. Ο Γούμενος με το λόγο τούτο κάλεσεν τσοι Καλογέρους και το πονηρό για να ξηγήση το σύστημα. Ο Σατανάς Καλόγερος μίλησε με το πιο καλόν τρόπο που σύβασεν τον Γούμενο και τσοι περισσότερους Καλογέρους να παντρευτούν για να μη μείνουν άκαρπα δέντρα. Ένας όμως γερός καλόγερος, που είχεν υποψίες για το νέο Καλόγερο, παρακάλεσε το Γούμενο και τσ’ άλλους καλογέρους να μην αποφασίσουν αμέσως, μόνο να κάμουν το δε αύριο λειτουργιά και να συχωρεθούν ο γεις τ’ αλλού πρι ξεχωρίσουνε. Κατόπι πήρενε ιδιαίτερα το Γούμενο, σαν εσυφωνήσανε και τούπενε: «Καθηγούμενε, εγώ υποψιάζομαι, πως δεν είναι καλόν πράμα τούτος ο Καλόγερος, γιατ’ έχω παρατηρημένο πως κάθε φορά που σηκώνεις τ’ Άγια, βρίσκει τρόπο και βγαίνει όξω, και δε σταίνεται ως το τέλος τση λειτουργιάς. Κι αύρια, που θα λειτρουήσωμε, πρόσεξέ το. Ο Γέρω Καλόγερος τη νύχτα έκαμε τα σκέδιά τσε. Έκαμεν σταυρούς με καπες τσ’ εκκλησάς. Αξημέρωτα πήγαν οι καλογέροι στην εκκλησά κι άρχισεν η λειτρουγιά. Ο Σατανάς Καλόγερος ήτον εκεί, έψαλλεν επροσεύκουντον ως την ώρα, που άρχιζεν το χερουβικό για να βγη ο Βασιλέας. Τότες βρήκε πρόφαση πως θα φέρη κάρβουνα στο θυμιατό, παίρνει το γαστράκι για να βγη έξω. Μα ως πήεν στη πόρτα δεν βγαίνει όξω γιατί ο Γερό Καλόγερος είχεν βαρμένους τώρα 4 σταυρούς πάνω και κάτω κι εις τα πλάγια. Γυρίζει μέσα, πάει κατά το αγιοθύριδο στο ιερό μα κι εκεί σταυρός. Ψάχνει δεξιά ζερβά στις σκαλοθυρίδες, στις τρύπες, παντού έχει σταυρούς ο Γερό – Καλόγερος. Ο Σατανάς γυρίζει δω κι εκεί στην εκκλησά, αγκομαχεί, αναστενάζει, δρώνει ξεδρώνει, μα την ώρα, που πρόβαινε στην θύρα ο Γούμενος με τ’ Άγια στο χέρι και φώνιαξεν «Πάντων ημών μνησεί η Κύριος…» Ο Σατανάς κόει έναν πήδο και βγαίνει εις το θόλο της Εκκλησάς κι από κει δίδει, κά έω και σκα. Κι ώ του θαμματος θωρούν και κοίτεται κατά γης ένας μαύρος σκύλος. Ο Σατανάς έσκασεν για δεν μπορούσεν να φύγη από την εκκλησά την ώρα που βγάνουν τ’ Άγια. Γιατί ως την ώρα κείνη έχει δικαίωμα νάναι στην εκκλησά μέσα και να ενοχλή όμως φεύγουν γιατί αρχίζει ο αγιασμός του μυστηρίου κ η εκκλησιά δεν βρίσκεται πια στην γη είναι μετέωρος μέσα στον ουρανό, μπροστά στο θρόνο του Θεού. Ύστερα από τη λειτουργία ο Καλόγερος εξήγησεν, όλα που συνέβηκαν με το Σατανά κι όλοι δόξασαν τον Θεό, που τους γλύτωσεν από την αμαρτία που λίγο έλειψε να τους βάλη ο μεταμορφωμένος Σατανάς ο σκύλος ο αφωρεσμένος και τρισκατάρατος.