Μια χριστιανή εβλαστήμανε το παιδί τζης. Εβλαστήμανεν το, απού δεν ήβανε τη γλώσσα τζης στο στόμα τζης. Κι όλο του ‘λεγε: «Να βγουν τα μάθια ντου, να βγουν τα μάθια ντου.» Μιαν Οβραίισα την ήκουσε και τση λέει: Μη βλαστημάς, γειτόνισσα, το παιδί σου κι εγώ δα σου πω, πότε ‘ναι καλά να το βληστημήξης. Την Μεγάλην Παρασκευή τση λέει: «Εδά ‘ναι καλά, γειτόνισσα, να βλαστημήξης το παιδί σου και να του πης να βγουν τα μάθια ντου. «Δεν κάνει, μωρή, να βγουν τα δικά σου»; Και χύνουνται τσ’ Οβραίισας τα μάθια και πέφτουνε στην ποδιά τζης.