Νεράϊδες

Μνια βολά ‘τον ένας άνθρωπος κ’ ηπήρε μνια γυναίκα, και δεν το ‘γάτεχε πως ήτον ε Νεραjδα, και ποτέ ντου δεν ήκουσε τη ΄μιλιά τζη και μηδέ ποτέ ντου δεν ήκατσε μαζί τζη να φάη ψωμί, μόνο είχεν – ε μνια γκασσέλλα κόκκαλα των αποθαμμένω και τα ‘τρωγεν – ε. Και ύστερα πήγε και το ‘πε του φίλου ντου, πως ήκαμε τρία παιδιά και δεν ήκουσε τη ν εμιλιά τζη. Και ύστερα του ‘πεν – ε να πάρης ‘νούς χρονού παιδιού παπούτσα να τση τα πάη. Κ’ επήγε και τση τα ‘πήρεν – ε, και τση το ‘πήγαινε και δεν ήβγαλε άχνια, μόνο τα κατάλυσε. Κ’ ύστερα πάλι πήγε και του ‘πε του φίλου ντου, πως δεν του μίλησε, και του ‘πε να πάρη μνια γκοιλιά με σκατά, κ’ επήγε και την ήπηρε, και την ήψησε και την εφάγαν – ε, και δεν του βγάλανε άχνια. Ύστερα πάλι, πήγε και ‘πεν –ε του φίλου ντου, και του πεν –ε να πάρη ένα μάρμαρο τυρί και να κάμη λαζάνια να τα φάν – ε. Και το ‘πήρεν –ε, και τση το ‘πήγαινε και ήψησεν τα λαζάνια και τα ‘φάγανε και δεν του ήβγαλεν αχνιά. Κ’ ύστερα πήγαινε πάλι ‘ς του φίλου ντου. Και ύστερα του ‘πε να κάμη τον αποθαμμένο. Και τον ήκαμε, και τον αλλάξαν –ε και τον εκλαίγαν –ε, κι οντέ τον εθάφταν – ε τση λέγαν οι jάλλες γυναίκες – Δε γκλαί’ς τον άντρα σου; Και τον ήκλαιγεν – ε και ήλεγε: Άντρα μου κάλαντρα μου, κ’ είντα δα σου ‘θυμηθώ, τα παπούτσα τα στενά την κοιλιά με τα σκατά και το μάρμαρο τυρί να σου το μαγερεύγω να τρώ’ς; να μιλήσω να χαθώ; Κ’ ύστερα σηκώνεται και τση λέγει – Ετούτη νια ‘ν η jεμιλιά σου; Και φεύγει και ‘πάει με τσυ Νεράϊδες κ’ εγύριζενε.Κ’ ύστερα δεν την είδεν –ε μπλιό.