Η κυρούλα μου η θειά Πετρού ζομάτισε την ανεράϊδα. Ήτονε να ταξιδέψη ο παππούλης μου με το μεγάλο το παιδί του κι είχε η κυρούλα μου μαγερεμμένα μακαρόνια τριφτάδες. Φάγανε και φύγανε ο παππούλης μου με το μεγάλο το παιδί, κι απόημεινε η κυρούλα μου μοναχή της είχε και παιδί μικρό, της αγκαλιάς. Καθώς λοιπόν ήτονε βράδυ και πήγε να χύση το μακαρονόζουμο απ’ το παράθυρο, τηράει από κάτω και βλέπει ναι γυναίκα, μια ασπροφόρα και ήτονε καθισμένη από κάτω από το σπίτι της. Της φάνηκε πως ήτονε μια γειτόνισσα της και είχε πάει να κάνει το νερό της. «Εσύ είσαι, Αντριάνα, της λέει. Άμ’ έδώ ήρθες, καϋμένη, να κάνης το νερό σου, στο δικό μου το σπίτι;» Μιλιά εκείνη. Σε λίγο ξανατηράει η κυρούλα μου και τη βλέπει να είναι στην ίδια θέση. Παίρνει το μακαρονόζουμο και το χύνει όλο απάνω της. Σηκώθηκε ένας μπουχός ως τα μεσοούρανα και γίνηκε άρατη η γυναίκα, δεν ήτονε γυαναίκα ήτονε ανεράϊδα». Έπεσε η κυρούλα μου να κοιμηθή. Πάει καννιά φορά να σηκωθή για να βυζάξη το παιδί, που να κουνηθή; Ήτονε πιασμένη! Έτσι έμεινε πιασμένη έξη μήνους, ώσπου είδε πλια στον ύπνο της τον Άγιο Δημήτρη και πήγε και προσκύνησε και ξεγέρεψε. Την επήρανε με το γαϊδουράκι ένα σωρό κουβάρι και γύρισε πίσω με το μπαστουνάκι περπατώντα.