Μια αμυδρά ιδέα περί Καλλικαντζάρων υπάρχει εις την Νέβεσκαν της Μακεδονίας. Εκεί τους λένε <Καραχλάτζηδες>. Τους συγχέουν όμως με τους <βρυκολάκους>, αν και οι <Καραχλάντζηδες> επισκέπτονται εκεί τον κόσμον κατά τας εορτάς αυτάς. Η δοξασία των <βρυκολάκων όπως και η λέξις, έχω την ιδέα ότι είναι Σλαυικής προελεύσεως. Πολλά έθιμα και παραδόσεις έσβυσαν εις την Μακεδο ίαν, ακολουθήσαντα τις γρηές, εις την αιωνίαν και βαθειάν σιγήν του τάφου. Σπανίως να εύρη κανείς υπολείματα τινά παλαιών προλήψεων. Η νέα ζωή, οι δαίμονες της ανάγκης, και όχι των Καλλικανιζάρων τα περιπαίγματα, έσβυσαν τα πάντα. Εις την Νέβεσκαν απέμεινεν ακόμη κάτι. Φαντάζονται ότι οι Καλλικάντζαροι, κρύπτονται την νύκτα μέσα στη γή και κοντά στους δρόμους, και αφίνουν έξω μόνον το χέρι τους, το οποίον την νύκτα στο σκοτάδι μοιάζει με ξηρό κλαδάκι. Ο διαβάτης περνάει ανύποπτος. Το χέρι τότε απλούται, τον πιάνει από το πόδι, και ο νυκτοπερπατητής πέφτει κάτω. Αυτό είναι το μόνον κακόν, και το μόνον αστείον που κάνουν οι Καλλικάντζαροι είς όσους εύρισκαν νύχτα στο δάσος ή στους δρόμους έξω από το χωριό! Αστεία τα οποία κάνουν και οι άνθρωποι.