Ένας καρκαζζάνος επήεν εις τομ μύλον του Μαλλιά και του πεννά του κάμη μιάμ πίτταν. Εκείνος του λέ <Τέτοια ώρα, χριστιανέ μου, τι λογιώς θα σου κάμω γω την πίτταν> Εκείνος εθύμωσεν κ'ήχυσεν όλλα τ'αλεύρια κατα γής. Ο Μαλλιάς το κατάλαβεν πως είν όξω κι απο μακριά κ'εκατήβηκεν τη σκάλα κ'ήτρεξε 'ς του παπά. Ο παπάς του δωκεν αγιασμόν κ'έναν κερίν του πιταφιού. Ευτός εγύρισεν, κ'ευτύς που μπεμ μέσα, ερράντισεν τομ μύλον με τον αγιασμόν ήψεν και το κερίν. Ενήβηκεν απάνω κ'είδεν τ'αλεύρια χυμένα κι ο καρκαζζάνος ήλειπεν.