Για το ότι εμφανιζόταν ‘’πραγματικά’’ οι καλλικάντζαροι τον παληό καιρό επιμένουν γιατί δε σήμεα δεν τους βλέπουμε, λένε, ότι επειδή έχομε γίνει εμείς καλλικάντζαροι. Για να δείξουν δε στους νεωτέρους ότι εκείνοι ήσαν αγαθοί, ενώ οι σημερινοί κακοί, αναφέρουν το εξής ‘’περαστατικό’’. Κάποτι, νύχτα των Χριστουγέννων ήτο, στην αυλή ενός σπιτιού παρουσιάστηκε ένας γάιδαρος. Τα παιδιά του σπιτιού, έξ-πτά έτρεξαν αμέσως να τον καβαλλικέψουν. Δεν τους χωρούσε όμως όλους η ράχη του ζώου. Τότε ο μεγαλύτερος επρότεινε φωναχτά να περάσουν ένα ξύλο στο στόμα του γαιδάρου και να βγή στο πίσω μέρος. Έτσι θα μπορούσαν να γλεντήσουν. Το ζώο όμως άκουσε αυτά και με φωνή ανθρώπινη είπε : ‘’βρε τούτοι γενήτιαν οι ίδιοι καλλικάντζαροι, δεν χρειαζόμαστε εμείς να παρουσιαζώμαστε από ‘δώ και πέρα στα φανερά, γι αυτό θα ‘ρχόμαστε κρυφά’’. Κι έτσι, λέγουν οι παλαιότεροι, σήμερα μόνον ακούμε τους κρότους που κάνουν στις κινήσεις τους και δεν βλέπουμε τους ίδιους. Έτσι σήμερα πολλοί λέγουν ότι ακούουν τα βήματα (πράμ-πράμπράμ) του χορού των καλλικαντζάρων στην αυλή των σπιτιών, ενώ δεν βλέπουν τίποτε.