Η παράδοσις λέγει ότι μια φορά κατέβηκε τη νύχτα ο καλλικάντζαρος από τη φουγού(τζάκι) πήρε τη μαρμαρίτα και το μισομάνικο της κυράς κι ανέβηκε στο λιακό (=στέγη του σπιτιού) και φώναξε ‘’Άρπαξα τα μαρμαρίτα και το μισομάνικο της κυράς. Την άλλη ημέρα, την ημέρα των Φώτων, τον έπιασαν τον καλλικάτζαρο και του πέρασαν ένα σκουραρίκι. Ο καλλικάντζαροε τότε κάθισε στα λίγκια (στους ώμους) του ανθρώπου και του είπε. ‘’Στούπος ή μύλυβδος ; (στουπί ή μολύβι). Ο άνθρωπος δεν ήξερε τι να του απαντήση και είπε στην τύχη ‘’μόλυβδος’’. Αμέσως τότε ο καλλικάντζαρος μολύβιασε (έγινε βαρύς σαν μολύβι) και ο άνθρωπος μετά και είε ‘’στούπος’’ και αμέσως ο καλλικάντζαρος έγινε ελαφρύς όπως το στουπί και τον πέταξε ο άνθρωπος στην θάλασσα και τον έπνιξε.