Μνιά βολά ο Γενναρομανώλης είχε ‘κειά κάτω ‘ς το Καστέλλι τα ο-ζά ντου και τα βούια ντου. Και μνιά νάργατινή επήγαινε τω παιδιών του ψωμί και κριάς και το κριάς ήτον-ε κλεψίμνιο. Κ’ήτον-ε μεθυσμένος, κι’οτέν εβγήκαν-ε τα βούια, εκούμπισε ‘ς ένα γκόκκινο βούι. Και του ‘λέγαν τα παιδιά ντου. –Μη , τατά, γιατί δα’ξεσύρη το βούι και δα γκρεμιστής. Σε λίγη ώρα το βούι εξέσυρε, κ’εγκρεμίστηκεν-ε, και του ‘φωνιάζαν τα κοπέλια ντου. –Πιάνε, τατά, τα’ασφεντιλιές! Κ’εκείνος τος ήλεγε : -Πιάνω τσύ, παιδιά μου, ‘μά ‘ξεπατώνουνται και πάω κάτω. Κ’ εκεινιά την αργατινή επήγαν οι jαθρώποι με τα φενέρια κ’ εθωρούσαν-ε τα αίματα ‘ς τα χαράκια ‘πάνω. Ύστερα πάλι ‘μισέψανε κ’ήρθαν-ε ‘ς το χωριό. Και τη νταχινή πάλι πήγαν-ε, κ’ένας καλός κολυμπητής, και τον-έ λέγανε Δράκο, και του δώκανε απετουιές και τον-έ δέσανε ‘πού τη μέση, και μνιά του δώκανε να την-έ βαστά, οντέ δα ‘π’αη ‘κειά να τον-ε δέση, πού τη βράκα να τον-έ σέρνη. Μα τον είχαν-ε ‘ς τη μέση τσή Θάλασσας, οι Νεράjδες παεμένο. Και ως ήφταξε ‘κειά ‘ποπέρα τον είδεν ε και του ‘ριξε την απετονιά ‘ς τη βάρκα κι’απόκειας εκολύμπα και τον ήσυρνε. Πότε και λίγο ‘ξάνοιγε οπίσω ντου, κι’ άλλο λίγο να σκάση απού το φόβο ντου.

Ζωγράφος, Χρηστάκης

Μνιά βολά ο Γενναρομανώλης είχε ‘κειά κάτω ‘ς το Καστέλλι τα ο-ζά ντου και τα βούια ντου. Και μνιά νάργατινή επήγαινε τω παιδιών του ψωμί και κριάς και το κριάς ήτον-ε κλεψίμνιο. Κ’ήτον-ε μεθυσμένος, κι’οτέν εβγήκαν-ε τα βούια, εκούμπισε ‘ς ένα γκόκκινο βούι. Και του ‘λέγαν τα παιδιά ντου. –Μη , τατά, γιατί δα’ξεσύρη το βούι και δα γκρεμιστής. Σε λίγη ώρα το βούι εξέσυρε, κ’εγκρεμίστηκεν-ε, και του ‘φωνιάζαν τα κοπέλια ντου. –Πιάνε, τατά, τα’ασφεντιλιές! Κ’εκείνος τος ήλεγε : -Πιάνω τσύ, παιδιά μου, ‘μά ‘ξεπατώνουνται και πάω κάτω. Κ’ εκεινιά την αργατινή επήγαν οι jαθρώποι με τα φενέρια κ’ εθωρούσαν-ε τα αίματα ‘ς τα χαράκια ‘πάνω. Ύστερα πάλι ‘μισέψανε κ’ήρθαν-ε ‘ς το χωριό. Και τη νταχινή πάλι πήγαν-ε, κ’ένας καλός κολυμπητής, και τον-έ λέγανε Δράκο, και του δώκανε απετουιές και τον-έ δέσανε ‘πού τη μέση, και μνιά του δώκανε να την-έ βαστά, οντέ δα ‘π’αη ‘κειά να τον-ε δέση, πού τη βράκα να τον-έ σέρνη. Μα τον είχαν-ε ‘ς τη μέση τσή Θάλασσας, οι Νεράjδες παεμένο. Και ως ήφταξε ‘κειά ‘ποπέρα τον είδεν ε και του ‘ριξε την απετονιά ‘ς τη βάρκα κι’απόκειας εκολύμπα και τον ήσυρνε. Πότε και λίγο ‘ξάνοιγε οπίσω ντου, κι’ άλλο λίγο να σκάση απού το φόβο ντου.

dc.contributor.author	Ζωγράφος, Χρηστάκης
dc.coverage.spatial	Άδηλου τόπου
dc.date.accessioned	2016-01-15T11:08:34Z
dc.date.available	2016-01-15T11:08:34Z
dc.date.issued	1896
dc.identifier.uri	http://hdl.handle.net/20.500.11853/294993
dc.language	Ελληνική - Κοινή ελληνική
dc.language.iso	gre
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές
dc.rights.uri	https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el
dc.title	Μνιά βολά ο Γενναρομανώλης είχε ‘κειά κάτω ‘ς το Καστέλλι τα ο-ζά ντου και τα βούια ντου. Και μνιά νάργατινή επήγαινε τω παιδιών του ψωμί και κριάς και το κριάς ήτον-ε κλεψίμνιο. Κ’ήτον-ε μεθυσμένος, κι’οτέν εβγήκαν-ε τα βούια, εκούμπισε ‘ς ένα γκόκκινο βούι. Και του ‘λέγαν τα παιδιά ντου. –Μη , τατά, γιατί δα’ξεσύρη το βούι και δα γκρεμιστής. Σε λίγη ώρα το βούι εξέσυρε, κ’εγκρεμίστηκεν-ε, και του ‘φωνιάζαν τα κοπέλια ντου. –Πιάνε, τατά, τα’ασφεντιλιές! Κ’εκείνος τος ήλεγε : -Πιάνω τσύ, παιδιά μου, ‘μά ‘ξεπατώνουνται και πάω κάτω. Κ’ εκεινιά την αργατινή επήγαν οι jαθρώποι με τα φενέρια κ’ εθωρούσαν-ε τα αίματα ‘ς τα χαράκια ‘πάνω. Ύστερα πάλι ‘μισέψανε κ’ήρθαν-ε ‘ς το χωριό. Και τη νταχινή πάλι πήγαν-ε, κ’ένας καλός κολυμπητής, και τον-έ λέγανε Δράκο, και του δώκανε απετουιές και τον-έ δέσανε ‘πού τη μέση, και μνιά του δώκανε να την-έ βαστά, οντέ δα ‘π’αη ‘κειά να τον-ε δέση, πού τη βράκα να τον-έ σέρνη. Μα τον είχαν-ε ‘ς τη μέση τσή Θάλασσας, οι Νεράjδες παεμένο. Και ως ήφταξε ‘κειά ‘ποπέρα τον είδεν ε και του ‘ριξε την απετονιά ‘ς τη βάρκα κι’απόκειας εκολύμπα και τον ήσυρνε. Πότε και λίγο ‘ξάνοιγε οπίσω ντου, κι’ άλλο λίγο να σκάση απού το φόβο ντου.
dc.type	Παραδόσεις	el
dc.description.drawernumber	Παραδόσεις ΙΣΤ΄- ΚΕ΄
dc.relation.source	Ζωγράφος Χρηστάκης, Ζωγράφειος Αγών Β', Εν Κωνσταντινουπόλει, τόμος Α, 1896, σελ. 67, αρ. 5
dc.relation.sourceindex	Ζωγράφειος αγών, τόμος Β
dc.relation.sourcetype	Βιβλίο
dc.description.bitstream	D_PAA_03724w
dc.subject.legend	Παράδοση ΚΑ
edm.dataProvider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.dataProvider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.provider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.provider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.type	TEXT
dc.coverage.geoname	390903/Άδηλου τόπου

Files in this item

Files	Size	Format	View
There are no files associated with this item.

This item appears in the following Collection(s)

Παραδόσεις
Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Show simple item record

Except where otherwise noted, this item's license is described as Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές