Τα παλιά τα χρόνια το Βασταβέτσι (Πετροβούνι) και το Σερράκο ήταν κεφαλοχώρια. Κάθ’ έν απ’αυτά είχαν από ‘να στοιχειό. Αυτά τα στοιχειά ήταν μεγάλα όσο και οι κάτοικοι κάθε χωριού. Του Βασταβετσιού ήταν μεγαλύτερο και θηλ’κό, του Συρράκου ήταν μικρότερο γιατί είχε λιγώτερον κόσμο, αλλά αρσενικό. Αυτά ήρθαν σε αμάχη και παλαίψαν σε κάποιο σάδ’ (=ύψωμα). Ένας γιλαδάρ’ς Συρρακιώτης ‘’ήταν εκεί κάθε φορά που γονάτιζε το στοιχειό του Συρράκου αυτός το ‘ρριχνε ένα γρουμπούλ’ ξύγκι, στο Βεσταβέτσ’νό στοιχειό το ‘ρρίχν’από ‘να λιθάρ’ και το κατάπινε. Αυτό γίν’κε τρείς φορές όπου στον πάτο (=στο τέλος) νίκ’σε το Συρρακιώτ’κο και το χωριό το Συρράκο μεγάλωσε και το Βεσταβιτσ’νό διελύθ’κε. Από τότες φύγαν από δώ και πάησαν στο Σακαρέτσ’. (Παρά πολλών κατοίκων του Πετροβουνίου). (γρουμπούλ=σβώλος κομμάτι).