Εδώ στο Κάστρο λένε που βαστάει. Κάποια φορά είχε πάει το παιδί μου το μεγάλο κι έκοψαν τα μεσάνυχτα και στερνά και καθώς καθότουνα είδε μια γυναίκα ασπροφόρα κι ερχότουνα τον κατήφορο. Έκανε ίσα, ίσα και πέρασε απο μπροστά του και χάθηκε. Εκείνος δε μίλησε, ούτε άνοιξε το στόμα του, αλλοιώς θα του έπαιρνε τη μιλιά του. Άλλος πάλι έχει ιδωμένο εδώ στον τράφο του Κάστρου ένα ασκάκι που έβγανε φωτιές και πήδαγε πάπ-πάπ. Σμερδάκι ήτανε, στοιχειό ήτανε, δεν ξέρω. Άναψε τσιγάρο κι ευτύς χάθηκε εκείνο το ξωτερικό.