Άλλη διήγησις

-Είς τηχ χολέτρα του σπιδιού αουκάτω να μη κατουράς ποτέ γιατί ετσεί έχει πάντ’ Αναράες, μήε στα μπρόφλια του φούρνου. Μιάβ βολά ο Νικολάτσης του Μηνά, ο Πατσούρος, γέρος ογδόντα χρονώ, εύριζεν απού τοχ χορό τη νύχτα τα’ επήε προς το νερό του στήχ χολέτρα του σπιδιού ως φαίνει, ήτο-ν ετσεί κακό πράμα τσαι τον επείραξε. Ως ήμπε μέσα στο σπίτι εφώναζε το μμάτι μου! Το μμάτι μου! Τα’ επαρησιάστη ένα κομμάτι κριάς μέσ’ στο μμάτι τσ’ ότι μαλαχτικό τσ’ άτ του κανε-ν η υναίκα του τσ’ οι διατροί, ούλα ανωφέλετα. Τότες εκαταλάβασι πως ήτο-ν οχτρού πειραξιά τσ’ εκάμασι κάλεσμα. Μια νύχτα λοιπός τα μεσάνυχτα εκούσασιν αουπόξω που το σπίτι τως να παίζη μια λύρα τσαι μια τσαμπούνα τόσο γλυκά που ‘παιρε τον νούς σου. Οι ‘έροι θαρρούσα πως ήτο τίποτε παρέα τα’εύριζα-ν από καένα γλέντι. Άξαφνα εώκα της πόρτας τσ’ επήε μέσα τσ’ ευρέθησα στήκ καταμεσή του πάτου ο Ανάραος τα’ η Αναράα. Ο Ανάραος ύστερα μ’ένα πήημα βρέθη πάνω στός σουφά τα’ ο Πατσούρος εντερόκοψε τα’ εκουκκουλλώθη με το στρωμαόντυμα. Η γρά του εφάνητσε πλιά απόκοττη τσ’ εστάθητσε να ‘ούμε τία θα ‘ενή ο Ανάραος εδύσηξε- φ! φ! φ! –τσαί το μμάτι του είνη μονιμιάς καλά. Τσ’ απόεν εσκιζαμώθησα τσ’ έν εφάνη η φανιά τως!... (χολέτρα=υδρορρόη, αρχ. <χολέδρα ή χολέτρα>, εσκιζαμώθησα= ενεστ. Σκιζαμώνομαι=εξαφανίζομαι.)