Εν τω άκρω της γενέτειρας μου [χωρίον Σκούπι;] εν τη θέσει ‘’οι Παπαθανασαίοι’’ υπό σύνδενδρον και σκερόν χώρον και έν τη εγγύς ‘’Νεροσυρμήν΄΄ μεταξύ των κήπωβν του χωρίου και εν τω ‘’Βρυτσουλίω του Κοσμά ‘’τρέμοντες και προσευχόμενοι διηρχόμεθα την οδόν και τους κήπους εν νυκτί εκ φόβου μη εμφανισθώ ο μαύρος καβελάρης Αράπης και μας φάγη ή μας πάρη τη λαλιά τσου τη φρικώδης τοις ούσιν ήτο ο χώρος εκείνος, ως και άλλοι τινές αλλαχόθι χώροι. Διηγούντο δε μετά πεποιθήσεως οι γεροντότεροι περί προσώπων παθόντων άλλοτε έντε τω άνω ληθεύτι χώρω και εν άλλοις ωρισμεύσις παρά ζωτικών και αερικών και στοιχειών, γελών δ’ηδή αναμημνήσκομαν ότι καγώ φόβω και τρόμω συνεχόμην, ότε νυκτός και ανάγκην διηρχόμεν δια των γνωστών επιφόβων θέσεων εν τω παιδική ηλικία! Επί μάλλον δ’ επεβεβαίουν τας εμφανίσεις τω στοιχειών οι ζωοκλέπται πουμένες του τε χωρίον μου και την πέριξ, ίνα οι μέν άλλοι κατόχωνται φόβω, αυτοί δ’ ελευθέρως διαπορευόμενα την έπαθρον χώραν, κλέπτωσιν εν ασφαλέν.