Τα Ζωτ'κά της Χαμέντης

Ένας Στεναδιανός αφού αλώνεψε το βράδ’ στη Χαμέντη, κοιμήθ’κε κεί στ’αλών. Μέσα στον ύπνο τα’ακούει μια φωνή : <Φύγε από δώ, φύγε από δώ!>. < Θα μου φάνηκε>, λέει και ξανακοιμήθ’κε. Σε λίγο ακούει ξανά : < Σου είπα να φύγ’ς από δώ!>. Λέει, < Θα ‘ναι κανείς και θέλ’ να με διώξ’ για να μου πάρ’ τον καρπό. Δε φεύγω, λέει, <θα ξανακοιμηθώ>. Τρίτ’ φορά ακούει μια άγρια φωνή και τ’ λέει : <Ακόμα δώ είσαι ; >. Σαλτάρ’, φορτών’ όσον καρπό μπορούσε στο γάιδαρο και πάει στον Τσικνιά. Λέει, <Τον άλλο καρπό θα μ’τονε πάρουν.> Τα’ν άλλη μέρα που πήγε, ηύρε τον καρπό στ’θέση τα’. Τα’ φωνάζαν τα ζωτ’κά, γιατί η Χαμέντ’ είναι κακό μέρος. (Στεναδιός= απ’το χωριό Στενή).