Προς τούτος παραδέχονται τας Δρυάδας ‘ς Αχαδρυάδας των αρχαίων, λύγοντες ότι παν δένδρον παλαιόν επί στοιχειωμένον ο πλοτόμος μεγάλως αποφεύγει ν’αποκόπτη αυτά, διότι επανειλείται υπό μεγάλης συμφοραί, ουχί μόνον δεν κοιμόνατι υπό τε τοιαύτα δένδρα, αλλ’ ούτε να διαμείνωσιν επί πολύ δύνανται, διότι κι εις αυτά εμφωλεύουσα δύναμη συγχιζομένη παινεύει τους τυλμωνίας τούτους δια διαφόρων ασθενειών, ο τολμ ξυλοκόπους, όστις αναγκάζεται ίνα κόψη τοιούτον δένδρον, όπτις εκμηδενίση την κακο εντόν δύναμιν του δένδρου επιθύτει λίθον βαρύτατον κατά το κέντρον της αποτομής. Τοιαύτα ως επί το πλέιστον θεωρούνται τα εν ταις μοναίς η ζωή των στοιχειών των δένδρων νομίζεται συνδεδεμένω με την ύπαρξιν αυτών, ότινα άλλωστε ευσί μακρόβια, όπως οι αρχαίοι εδόξαζον δια τας Δρυάδας ‘ς αμεδρυάδας. (Όμηρος Οδύσσεια : Τήσι δ’άμ’ η ελάτα η δρύς θυμέτρητοι γωνομίνησιν έξυσαν επί χθονί βωτιανείρω καλαί κλεθάουσαι, έν άρεσιν υψηλοίσιν..)