Ο Αράπ'ς της Χαμέντης

Στ’ Χαμέντη κάποιος ήχασε τον κριό τα’ και τον ηύρε κεί. Λέει, <Μια και τον ηύρα δώ, άς τον κουρέψω>, σ’ένα σταύλο που ‘χε πιο κεί. Του ‘δεσε λοιπόν τα πόδια και μόλ’ς τον είχε κουρέψ’ απ’ τη μια μεριά, σκοτείνιασε ξαφνικά ο σταύλος – μέρα μέσ’ – μέρ’ έ ; -σκοτείνιασε και βγήκ’ ένας αράπ’ς μεγάλος. Παρατάει αυτός τον κριό και παίρν’ δρόμο. Τ’ν άλλη μέρα είταν εκεί ακόμα ο κριός, δεμένος και κουρεμμένος απ’τη μια μεριά.