Οι Όφιοι της Λάρτου

Στη Λάρτο κοντά σ' ένα βουνό από καθαρό (γ)ύψο είναι χτισμένο το μονατσήρι της (Γ)υψενής Παναγιάς. Άμα μια φορά στην χάρην της ο κόσμος εγλεντούσε στην αυλή του μοναστηριού αυτού άκουσεν άξαφνα ένα μουγκρητό που βουΐξαν τα βουνά. Εδιάλυσεν ο χορός κι ο κόσμος από την τρομάρα του έτρεξεν όξω που το μονατσήρι για να δούν που ποτ έρχεται ο μουγκριτός. Παναγιά μου! ... πρόφταξε! Εφώναξαν σαν είδαν ν άρκεται κατά πάνω τους έρα με(γ)άλο φί(δι). Τα μάτια του εφαίνοντο σαν πυρωμένος φούρνος και το σώμαν του εφαίνετο σαν κορμός μεάλου πεύκου. Παναγιά μου! Κάμε το θάμα σου! Ξανοκούστηκε πάλι και ο κόσμος τρομαγμένος έτρεξε στη μεγαλόχαρη φωνάζοντας : Σώσε το κόσμο σου Παναγία μου! Κι η Παναγία έκαμε το θάμα της. Το θεριό έμεινεν ακίνητο μαρμαρωμένο κι από τότες το μέρος εκείνο το λέσιν “Στους Όφιους”.