Επί της νήσου Ίμβρου υπήρχον δύο κώμαι πλησιόχωροι προς αλλήλους. Εκ της μιας κώμης νεανίς είχε συζευχθή ανδρί εκ της ετέρας κώμης. Ημέραν τινά εγερθείσα εκίνησε να απέλθη εις την γενέθλιον κώμην και πλησιάσασα εις το μέρος εκείνο παρετήρησεν οτι εξέλιπεν από του προσώπου της γής, διότι σχιθείσα η γή κατέπτεν αυτήν. Επιστραφείσα έντρομος και πλησιάσασα εις το μέρος όπου εκείνο η κώμη της συζυγίας αυτής είδεν οτι και αυτή εκέλισεν εκ της αύτης αιτίας. Και καθήσασα εις μέρος τι ήρξατο να κλαίη και να θρηνή εώς ότου μετεμορφώθη εις λίθον, από του οποίου πηγάζει μέχρι σήμερον ύδωρ, τον οποίον οι Ίμβριοι ονομάζονται Ανιβάνισαν, πιστεύοντες οτι εκ ταύτης της αιτίας προήλθε.