Την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος δεν πρέπει να χτενίζεται κανείς, νάναι μάλλιστα κορίτσι. Μούλεγε η κυρούλα μου, πως κάποτε ένα κορίτσι χτενιζότανε στο παράθυρο, καρσί στον ήλιο που βασίλευε και από το τήραμα το πολύ ο ήλιος δεν έλεγε να βασιλέψη γιατί είχε ωραία μαλλιά και ξανθά και σγουρά. Η μάννα του λοιπόν του είχε ένα βώδι ολόκληξρο ψημένο για να φάη και τον καρτέραγε. Τον καρτέραγε, τον καρτέραγε κι εκείνος δεν ερχότουνεν καμμιά φορα έρχεται. - Γιατί, παιδάκι μου, άργησες; του λέει η μάννα του. Αχ, μάννα μου, μια καταραμμένη χτενιζότανε την ώρα που πήγαιναν να βασιλέψω και με περίπλεξε με τα μαλλιά της και γι' αυτό άργησα να βασιλέψω και νάρθω δώθε. Αχ, παιδάκι μου, του λέει η μάννα του, πότε θα φάς, ποτέ θα πιής και πότε θα κινήσης πάλι να φύγης. Γιατί βλέπεις, ο ήλιος όταν βασιλεύει πάει και τρώει και στηλώνεται και παίρνει πάλι το δρόμο του να φωτίξη και να πυρώση κι άλλους κόσμους. Γι' αυτό και η κυρούλα μου μας έλεγε : “Παιδιά μου, ευχή και κατάρα σας αφήνω όντας βασιλεύει ο ήλιος να μη χτενιζούσαστε, ούτε να ξεμπλέχετε τα μαλλιά σας