Ο Γιάννος και η Μάρω

Ήτανε μια βολά κ' ένα καιρό, ένα πολυαγαπήμένο αντρόγενο, ο Γιάννος και η Μάρω. Από τημ πολλή τους την αγάπη επαρακκαλεθήκανε 'ς το Θεό να τους κάμη αστέρια. Κη αμέσως ο Θεός τους έκαμε άστρια πολύ λαμπερά, και το 'να βράδυ που νυχτώνει έναι 'ς την ανατολή (Ανατολικά), το άλλο 'ς τη δύσι (δυτικά). Αλλα το χειμώνα έναι ο Γιάννος 'ς την ανατολή ('ς τα βουνά) και η Μάρω δυτικά ('ς τους κάμπους). Το δε καλοκαίρι η Μάρω ανατολικά ('ς τα βουνά) και ο Γιάννος δυτικά ('ς τους κάμπους). Για να περνάη πάντοτε ευχάριστα η Μάρω, τον χειμώνα να μην είναι 'ς τα χιόνια και 'ς τους πάγους, ούτε το καλοκαίρι 'ς την μεγάλη κάψα. (Τα άστρια αυτά φαίνουνται αμέσως το βράδυ και είναι ο Ερμής αφ' ενός και αφ' ετέρου η Αφροδίτη (έσπερος, εώσφορος, εωθινός και κοινώς αυγερινός). Ταύτας τας δοξασίας είχον οι Λασταίοι μερά πλείστης όσης πίστεως. (Όθεν και παροιμ. “ Η Μάρω μένει ΄ς τα βουνά κη ο Γιάννος πάει 'ς τους κάμπους”. Δι εύχαριστον τι βλ. Τραγ. Ο 13