Η μεγαλομάτα

Είταν ένας καλόγερος στ’ Άγιον Όρος π’ δεν ήκανε τίποτ’ όλη μέρα, παρά να κάθεται και να θαυμάζ’ μιαν εικόνα. Είταν πολύ ωραία εικόνα αυτή, πολύ ωραία Παναΐα. Αλλ’ αυτός πουθενά δεν πήγαινε, ούτε να φάει με τ’ς άλλ’, όλο εκεί. Είχε έρωτα μ’ αυτή τ’ν εικόνα. Τον ήβαλε λοιπόν ο ‘γούμενος τιμωρία, π’ δεν ήκανε τα καθήκοντα τ’. Θύμωσε πολύ αυτός, λέει, «Γιατί Παναγΐα μ’ να γίν’ αυτή η αδικία, π’ εγώ εσένα θαύμαζα;». Κι όπως είχε κεί ένα σουγιά τ’ς δίν’ μια τ’ς εικόνας κ’ ήτρεξε αίμα απ’ τ’ν εικόνα. Αμέσως τότε κατάλαβε τι ‘χε κάν’ και λέει : «Σ’χωρεσέ με Παναγΐα μ’, δεν τούθελα». «Ναι», τ’ λέει, «αλλά δε θα λυώσ’ το χέρ’ σ’». Αυτός ο καλόγερος καταφέρ’ ένα καπετάνιο να τόνε παρ’, πήραν και τ’ν εικόνα στο καΐκ’ και φύγαν. Τσούπιασ’ όμως μια κακοσύν’, μια φουρτούνα, βούλιαξε το καΐκ’ και πνιγήκαν κ’ οι δυό. Ας αφήσουμε τώρ’ αυτοί κι ας έρθουμε δώ στη dήνο. Είταν κάτ’ ψαράδες χωριανοί στα Κιόνια και δήκαν το βράδυ ένα φώς στη θάλασσα. Είταν η εικόν’ αυτή. Τνέ πήραν, πήραν και τον παπά και τνε πηγαίναν για το χωριό. Είχε μεγάλα μάτια η εικόνα και τνε πήκαν Μεγαλομάτα. Στο δρόμο ο παπάς δεν ήξαιρε από που να πάει. Λέει : «Ποιο δρόμο να πάρω;» Οι μισ’ φώναζαν : «Πάνω Παπά», οι άλλ’ : «Κάτω παπά». Οι δρόμ’ εκείν’ λέγονται έτσι και σήμερα : «Πάνω Παπά», «Κάτω παπά». Παραπάνω στάθηκαν λιγάκ’ να ξαποστάσουν και τ’ν ακ’μπίσαν κάπου τ’ν εικόνα. Το μέρος εκείνο το λέν «Ακ’μπίστρα». Και το αίμα που ‘βγαλ’ η εικόν’ απ’ το σουγιά φαίνετ’ ακόμα. Ύστερ’ από καιρό, πέρασ’ ένας καπετάνιος από μια ακρογιαλιά κ’ είδε κάτ’ μαύρο να βγαίν’ από τ’ν άμμο. Είταν το χέρ’ τ’ καλόγερου. (Μεγαλομάτα = Στο μέρος που βρέθηκε η εικόνα, στην παραλία, έχτισαν ένα εκκλησάκι, την Παναγία την Κιονιώτισσα, Κάτω Παπά = Επίσης και το λαγκάδι λέγεται «λαγκάδ’ του παπά»).