Άγιος Νικόλαος

Οι ναυτικοί όλης της Ελλάδος θα εορτάσουν σήμερον με κατάνυξιν και ευλάβειαν την εορτήν του Αγίου Νικολάου, που είναι ο προστάτης των θαλασσινών μας. Πραγματικά δεν φαντάζεσθε τι επιβολή ασκεί στις μυστικοπαθείς ψυχές των ναυτικών όλου του κόσμου το όνομα του επισκόπου Μύρων της Λυκίας, του θαυματουργού. Δεν υπάρχει πλοίον, ατμοκίνητον ή ιστιοφόρον, δεν υπάρχει υπερωκεάνειον, φορτηγό, μπάρκο, σκούνα, σακολέβα, πλεούμενον, τέλος πάντων, που να μη διατηρή μ’ ευλάβεια, σε μια γωνιά του υποφράγματος τη σεπτή εικόνα του Αγίου και να μην του ανάβη το καντήλι του, νύχτα – μέρα, εις εκδήλωσιν της πίστεως και της λατρείας με την οποίαν περιβάλλουν οι δουλευταράδες της θαλάσσης, τον προστάτη τους άγιον. Και δεν υπάρχει ναυτικός, που να μην έχη να σας αφηγηθή και μια συγκινητική ιστορία, σχετικιά με την θαυματουργόν και σωστικήν ενέργειαν του Αγίου Νικολάου, που είνε ο παρήγορος άγγελος και η μόνη ελπίς των θαλασσομάχων στις δραματικές στιγμές του κινδύνου, της καταιγίδος και της τρικυμίας. Ένα από τα θαύματα του Αγίου Νικολάου είνε και αυτό : Μια φορά, πάνε πολλά χρόνια από τότε, ένα τρικάταρτο συριανό μπάρκο, άνηκον εις τον Ψαρριανόν εφοπλιστήν Νικόλην Μικέ Φιλίνην, εταξείδευε στα αφιλόξενα, τρικυμισμένα νερά της Μαύρης Θάλασσας. Ήταν Δεκέμβριος μήνας, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Ο αγέρας, όπως εκατέβαινε από τα βουνά της Βουλγαρίας, από τον περίφημο Αίμο, εσήκωνε πελώρια κύματα και η θάλασσα έβγαζε φείδια. Το συριανό μπάρκο εκινδύνευε να χαθή και οι δυστυχισμένοι ναυτικοί εβλέπανε το χάρο με τα μάτια τους. Αλλά το βράδυ ο καπετάνιος είδε στον ύπνο του έναν καλόγηρο, που του είπε : - Μη φοβάσαι καπετάν Νικολή. Αύριο είνε η γιορτή μου. Λοιπόν, μόλις φθάσης στην Οντέσσα, θέλων να μου ανάψης μια λαμπάδα σαν το μπόϊ σου. Του είπε αυτά τα λόγια ο καλόγηρος κ’ εχάθη. Ο καπετάνιος ξύπνησε από την ταραχή του στο λοστρόμο του καραβιού. – Αυτό, του είπε, με διέταξε να κάνω. – Ήταν ο Άγιος Νικόλαος καπετάνιο μου! Είνε ολοφάνερο το πράγμα. Την άλλη μέρα ο καιρός «εμαϊνάρισε» όπως λένε οι ναυτικοί. Ο αγέρας εγύρισε στα πρίμα και ύστερα από είκοσι τέσσαρες ώρες το συριανό μπάρκο έμπαινε υπερήφανο στο λιμάνι της Οντέσσας. Ο προστάτης των θαλασσινών είχε κάμει το θαύμα του. Αλλά κι ο Ψαρριανός καραβοκύρης εκράτησε το λόγο του. Και εχάρισε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην Οντέσσα, μια λαμπάδα που εστοίχισε πενήντα ρούβλια την εποχή εκείνη. Τέτοια θαύματα οι ναυτικοί αναφέρουν απειράριθμα. Άλλοι αφηγούνται ότι είδαν με τα μάτια τους τον Άη Νικόλα, την ώρα της φουρτούνας και της κοσμοχαλασιάς, να κάθηται στο τιμόνι και να οδηγη το καράβι τους σε υπήνεμο λιμάνι. Άλλοι διηγούνται το ένα και άλλοι το άλλο, ένα σωρό ιστορίες, ανέκδοτα, παροιμίες και γνωμικά, και όλοι σταυροκοπούνται με κατάνυξη όταν αναφέρουν στο στόμα τους το όνομα του Αγίου, που ήταν «κανών πίστεως, εικών πραότητος και εγκράτειας διδάσκαλος», όπως το τροπάριον της εκκλησίας αναφέρη. Γι’ αυτό και οι ναυτικοί μας θα εορτάσουν και σήμερα, όπως κάθεν χρόνον, με ευλάβειαν την εορτήν του αγίου των. Εις τον Πειραιά το μεγάλο ναυτικό μας κέντρο, η σημερινή εορτή θα προσλάβη εφέτος ασυνηθή λαμπρότητα. Εις τον αναφερώνυμον ναόν του επινείου θα ψάλη την πρώτην κατανυκτική δοξολογία, θα επακολουθήση δε η περιφορά της εικόνας εις τους δρόμους. Οι ναυτικοί θα την παρακολουθήσουν ξεσκούφωτοι, με συντριβή και με δέος, ναυτικόν άγημα θ’ αποδίδη τας τιμάς και τα καράβια, στα γαλήνια νερά του λιμανιού, θα χαιρετούν από μακρυά τη λιτανεία με τις γαλανόλευκες σημαίες των που θ’ ανεμίζουν ψηλά στα άλμπουρά τους, από το ορμητικό φύσημα της τραμουντάνας ή τη θωπευτική πνοή του μαΐστρου.