Η Κασσιανός

Μια μέρα η Χριστός π’ γυρ’ζι μι τ’ς δώδικα Απουστόλ’ κάτ’ σι σ’ ένα μέρους, να ξικουραστή. Για μια πάν ούλ’ οι γι άγιοι κουdά τ’, να τουν γυρέψιν δ’λειά. Πάγ’ λοιπόν, η γι Άγι Ν’κόλας τσι τ’ λέγ : Χ’στέ μ, λέγι μι, τι θέλ’ς α κάνου; Λέγ’ η Χρ’στός : - Πάνι να δής ποια καράβια τσι καΐκια βουλουδέρνιν, τσι δε να τα σώ’ης. Πάγ τσ η γι άγι Τρύφους τσι τ΄λέγει : - Ιγώ, τι θέλ’ς α κάνου; Λέγ’ η Χ’στός : - Αμ του κλαδιφτήρ τόχ’ς στ’ με’η σ΄(μέση σου) τσι κρέμιτι, λοιπόν τι θελ΄ς τσι ρουτάς. Τράβα στα χουρά ια τσί στ’ αbέλια, τσί κάνι τη δ’λειά σ’. Διώξι τσι τ’ς αρρώστγις αμ’ τα δέdρα τσ’ ούλα τα κακά. Εδγίτ΄ς πήγαν ούλ’ οι αγίοι στου Χ’στο τσί κάναν τη δ’ λειά dουν. Πίσου – πίσου πήγι τσι γη άγι Κασσιανός. Λέγ : - Ιγώ, Χ’στε μ’ τι να κάνου; Γέλασι τότις η Χριστός, δε βαστάξι, τσι τα’ είπι : Αμ’ ισύ είσι πούσι ουκνός, Φύλαγι λοίπον του Φλιβάρ. Τσ’ άμα δης τσι τράβα εικουσιννιά, έbα μέσα στο κουσιννιά τσι κάν’ τη δ’λειά σ’. Πάλι, σα δεν έχ’ εικουσιννιά κάτ’ σι απόξου. (σω’ής = σώσης)