Άγιος Αθανάσιος

Η μικρή η Παλούκουβα είχι ένα ξουκλήσ’ π’ του λένι Άη Θανάσ’. Κ’ ήταν νιά εικουνίτσα τρυπουμέν’ μέσα σι νιά κφάλα μνιανού δέντρ. (Κουφάλα ενός δένδρου). Απάν ν εικόνα πέρναϊ βρουμούσα. (Απάνω ‘ς την εικόνα πέρναγε βρωμούσα (έντομον). Ου Αηθανάης φάν’κι μ’ άσπρα γένεια κι’ άσπρα μαλλιά ‘ς ένα κουρίτσ’ τώρα κι δυό χρόνια κι τα’ λέει : να πά να πής τ παπά κι τ χουργιανών ούλουν να μ φκειάσνι ν ικκλησιά, γιατ είμι απάν ‘ς του δέντρου κι μι τρών τα μυρμήγκια, ει δ άλλους θα του βλιάξου τούτου του χουργιό. Κι του σπίτ τα Λιουνίδα τ Μπουμπούλα ιγώ το καψα κι πάλι άλλου αν φκείασ’, πάλι θα ξανακάψου! Του κουρίτσ’ πήι κι του είπι τα μάννας τ κι τα πατέρα τ κι τ παπά κι δεν του πίστιβαν’ τόλιγαν (του έλεγαν) πως παλάβουσι. Αλλά μάτα φαν’ κι ου Άϊους κι έλιι τ κουρτσιού κι του κουρίτσ’ παϊνι κάθι μέρα κ έλιι τς μάννας τ κι τ παπά όσου π ανάγκασι τς χοριανούς να φκειάσνι τν ικκλησιά. Την ανωτέρω παράδοσιν περί εμφανίσεως του Αγίου Αθανασίου εις ένα κορίτσι εις την Παλούκοβαν της Ναυπακτίας ήκουσα πρά αυτού εκ Στρωμίνιανης Φώτη Παπαδημητρίου