Ο Χριστός και ο τσομπάν'ς

Όταν γεννηθ’κε ο Χριστός στ’ μαγιαδούρα, είχε πέσ’ χιόν’ και τρεμόνταν. Πήγε λοιπόν ο Ιωσήφ σε κατ’ τσομπάνηδες πιο κει να θερμαστεί κ’ είχαν σ’ ένα σπίτ’ δυο σκυλιά για φύλαξ’. Αλλά ούτε γαύλιζαν τα σκυλιά, ούτε δαγκώναν, παρά έσκυψαν μόλ’ς μπήκε. Πάει, που λες, στ’ φωτιά και με τα χέρια τ’ τνε πήρε, για να πάει να ζεστάν’ το Χριστό και δεν καιγόνταν. Ο τσομπάν’ς ξύπνησε λέει, «Ποιος είναι; Τι;». Είχε το τ’φέκ εκεί – γκράδες είχαν τότε – αλλά βλέπ’ έναν άνθρωπο κ’ ήβαλε τα χέρια τ’ μες στ’ φωτιά και τ’ν εβάστα. «Βρε», λέει, «απόψε ούτ’ η φωτιά καίει, ούτε τα σκυλιά γαυλίζουν. Κάτ’ τρέχ’». «Έτσι κι έτσ’», λέει «έλα να δεις». Εθαύμασε. Είχαν βέβαια ακουστά ότι θα να ρθ’ ο Χριστός. Πήγε λοιπόν, είδε το Χριστό π’ δεν είχε σκέπασμα – για να δείξ΄ ταπεινοφροσύν’, απλότητα – λέει, «Στάσου». Πήγε πίσω και πήρε δυο λανάτες και τον σκέπασε. Κι έτσ’ τον ευλόγησ’ ο Χριστός, γι’ αυτό ‘ναι ευλογημένα τα πρόβατα και πάνε εκ δεξιών, ενώ τα ρίφια πάνε εξ εδεμωνύμων. [Η μανιαδούρα= αχεριώνας, τρεμόνταν= κρύωνε, έτρεμε απ’ το κρύο, θερμαστεί= να ζεσταθεί στη φωτιά, λανάτες= δέρματα προβάτων, εξ εδεμωνύμων= εννοεί εξ ευωνύμων]