Μια -φ-φορά πήεν η Καλουρ’ζιά ά (να) θυμιάσει τον άϊ – Παντελέμονα κ’ ι άμα ηθύμιασεν ήκλεισεν τημ πόρταν του, κ’ι ευτός ηξεστούλλωσέν την κι ητόνισεν την γκάτω, γιατί θέλει νάναι πάντα αννοιχτή, α (να) βλέπει άντικρυ στην Αμοργό τημ μάνα του. Το βράδυ της παραμονής της Αναλήψεως του Χριστού, σε όλα τα σπίτια, απ’ έξω στον παραστάθη της πόρτας ή παραθυριού, ανάβουν τα κομμάτια των κεριών από τις λαμπάδες της Λαμπρής: για να βλέπει ο Χριστός «που αναλήβεται» στους ουρανούς. Τα μεσάνυχτα η θάλασσα χάνει την αλμύρα της και γλυκαίνει. Τα παιδιά λένε ραψωδικά: αναλήβεται Χριστός, αναλήβομαι και γω – για τι πείσμα των Εβραίων – χέζω γω το (γ)ένιν τους και το παρα(γ)ένιν τους. [Αμοργός= Ο Άγιος Παντελεήμονας ήταν πάλαι ποτέ Μετόχι της Μονής της Παναγίας της Αμοργού. Γι’ αυτό η Παναγία της Αμοργού ήταν η μάνα του].