Το τίμιον ξύλον

Ένας οικογενειάρχης υπέπεσε στο πολύ μεγάλο αμάρτημα της αιμομιξίας. Μετενόησε για την πράξι του και θέλησε να εξομολογηθή, μήπως και ελαφρύνει λίγο τη θέσι του. Όλοι όμως οι πνευματικοί προς τους οποίους κατέφυγε, του δήλωσαν ότι το αμάρτημά του ήταν τόσο πολύ μεγάλο, ώστε αυτοί δεν ήσαν ικανοί να τον λυτρώσουν ή και να τον ελαφρύνουν. Ο άνθρωπος αυτός τότε έχασε κάθε ελπίδα, ότι μπορούσε να βρη κάποια σωτηρία. Για τελευταία φορά, κατέφυγε σ’ ένα γέρο πνευματικό και του ζήτησε τη συμβουλή του. Εκείνος του είπε: Σε μια σπηλιά του βουνού μένει ένας καλόγηρος ασκητής, περισσότερο από τριάντα χρόνια. Είναι άγιος άνθρωπος και ο μόνος που μπορεί να σου πη, τι πρέπει να κάμης για να σωθής. Πράγματι ο αμαρτωλός πήγε και του ξωμολογήθηκε. Πολύ μεγάλο είναι το αμάρτημά σου, του είπε ο ασκητής. Άκουσε τι θα κάμης. Θα πάρης τρία δαυλιά αναμμένα και θα πας να τα φυτέψης απάνω σ’΄εκείνο το βουνό! Θα πηγαίνης μια φορά την ημέρα και θα τα ποτίζης. Αν κανένας άνθρωπος στο δρόμο που θα πηγαίνης, σου ζητήση νερό, είσαι υποχρεωμένος να του δώσης να πιη. Απάνω στα τρία χρόνια που θα τα ποτίζης, αν πιάση κανένα από τα τρία και φυτρώση, θα σωθής, αλλοιώτικα, δεν έχεις καμμιά σωτηρία. Ο άνθρωπος συμμορφώθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες του ασκητού. Απάνω στο βουνό φύτεψε τα τρία δαυλιά και πήγαινε κάθε μέρα να τα ποτίση. Στο δρόμο όμως και όχι μακρυά από τα δαυλιά, κάθε μέρα παρουσιαζόταν ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άνθρωπο και του ζητούσε νερό να πιή. Εκείνος του έδινε και ο διάβολος το έπινε όλο και έτσι ο άνθρωπος εγύριζε πίσω, χωρίς να ποτίζη τα δαυλιά! Απάνω στο χρόνο, μονάχα μια φορά κατώρθωσε να τα ποτίζη και η ημέρα αυτή ήταν του «Σταυρού» κατά την οποίαν δεν επιτρέπεται στο διάβολο να είναι ελεύθερος. Έτσι στα τρία χρόνια, μόνο τρεις φορές μπόρεσε και τα πότισε! Μ’ όλα ταύτα στο τέλος του τρίτου έτους, φύτρωσε το ένα από τα δαυλιά και έγινε ένα ωραίο δέντρο! Χάρις λοιπόν στη θεία δύναμι, σώθηκε ο άνθρωπος! Όταν σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός, αυτό το δέντρο έκοψαν και έκαμαν το σταυρό που σταυρώθηκε! Αυτό είναι το «Τίμιον ξύλον» κατά την λαϊκή πάραδοσι. Και η εκκλησία μας το λέει «τρισμακάριστο». «Ω, τρισμακάριστον ξύλον εν ω ετάθη Χριστός, ο Βασιλεύς και Κύριος!».