Επιστρ’εφομε στο σπίτι κάνοντας μια βόλτα για να επισκεφθούμε στην άκρη της πεδιάδος (του Τυρνάβου) μια μικρή εγκαταλελειμένη εκκλησία, όπου πρόκειται να μας δείξουν «το κόκκαλο του Έλληνος». Μια γριά βγάζει από ένα οστεοφυλάκιο και μας φέρνει έξω μια πλευρά που ασφαλώς θα ήταν πλευρά γίγαντος αν προέρχονταν από ανθρώπινο σκελετό. Η όψις της εξ άλλου είναι πολύ πρόσφατη ώστε να την αποδώση κανείς σε κανένα ζώον της προκατακλυσμιαίας περιόδου. Θυμάμαι όμως πως είχα ακούσει ότι άλλοτε οι Τούρκοι, όταν η Ελλάς βρισκόταν ακόμη υπό την κατοχή τους είχαν οργανώσει ένα καραβάνι από καμήλες, που εκτελούσε τις μεταφορές από τον κόλπον της Ναυπάκτου διασχίζοντας την Θεσσαλία. Η αυθαίρετη κάπως αυτή εξήγησις εσκανδάλισε τη γριά. «Πως μου είπε, δεν τον πιστεύεις λοιπόν πως υπήρξαν οι Έλληνες μ’ αυτοί ήταν γίγαντες, και είχαν τέτοιο ύψος, ώστε αν έπεφταν δεν μπορούσαν πια να σηκωθούν και μ’ αυτό τον τρόπο πέθαιναν.» Και καθώς δεν φαινόμουν να πείθωμαι: «Οι Έλληνες αυτοί, πρόσθεσε, ήταν πιο παλιοί κι απ’ τον Αδάμ κι ήταν κι άλλοι άνθρωποι τόσο μικροί, που αν έπεφταν μέσα στο φαΐ τους, πιάνονταν σαν τις μύγες μέσ’ στο γάλα και μ’ αυτό τον τρόπο πέθαιναν. Ας μην τα πιστεύεις εσύ, όλα αυτά είναι γραμμένα στο Ευαγγέλιο».