Ο μονομμάτης

Ένας από μας τους ανθρώπους τον παλαιόν καιρόν ηθέλησε να γυρίση ούλονε τον κόσμο, ηύρε λοιπόν ‘ς ένα μέρος ανθρώπους πολύ μεγάλους το ανάστημα, αλλά είχανε ένα μοναχά μάτι. Η γυναίκα ενού μονομμάτι που ‘διάει ‘ς το σπήτι τον έκρυψε το βράδυ, για τι την ημέρα δεν ήτανε εκεί ο άντρας της κ εμπήκε ‘ς το σπήτι, της είπε, ότι κάτι του μυρίζει, αλλά η γυναίκα του έλεγε, δεν είναι τίποτα, ο μονομμάτης δεν επίστευε και εσηκώθη και έψαξε και ηύρε τον άνθρωπον και ήθελε να τον φάη. Τον έβαλε ‘ς την ποδιά του με τα ‘σπερά αντάμα, αλλ’ αφ’ ου έτρωγε τα ‘σπερνά χωρίς να τον καταλάβη για τι τήραγε αλλούθε, αρπάχνει και τον άνθρωπον ‘ς χούφτα του και τον έβαλε στο στόμα του, αλλά εκόλλησε ‘ςε μια κουφάλα του δοντιού του, χωρίς να τον πάρη το δόντι του ολότελα. Τότε αφ’ ου τον έβγαλε το χάρισε για χάρι της γυναίκας του, τη ζωή, επειδή δε θα χόρταινε ούτε και μια βολά. Αλλά την άλλ’ η μέρα εματανόησς και ήθελε πάλαι να τον φάη. Η γυναίκα του τότε τον εμέθυσε τον άντρα της, κ έβγαλε τον ξένονε κρυφά και τον έδιωξε, αλλά πριν τον διώξη η γυναίκα, εκείνος έβαλε ένα τρανό αναμμένο κάρβουνο ‘ς το μάτι του μεθυσμένου μονομμάτη, χωρίς να τον καταλάβη η γυναίκα και τον εστράβωσε, κ έτσι ετιμώρησε τον κακόνε άνθρωπο, και δεν ήγλεπε να ξανατρώη ανθρώπους. Όταν έφεγε τον ερώτησε η γυναίκα πως τον λένε, εκείνος δε είπε, με λένε Κοσμοτριγυριστή, για τι είδε και έμαθε πολύνε κόσμο.