Κείνος που υπαγόρευσε την παράδοσι για την εκδήλωση της ανδρείας του Διγενή, (βλ. αυτ. σελ. 176) διηγήθηκε κατόπι σε πεζό τη γνωστή πάλη και το φόνο του Σαρατζηνού, καθώς και την πάλη του Διγενή με το Χάρο, τα παραλείπουμε όμως γιατί δεν αποτελούν μέρος στην παράδοση για την εκδήλωσι της ανδρείας του Διγενή. Περίεργος είναι ο τρόπος του θανάτου του Διγενή και πολύ διαφορετικός από εκείνο που εκθέτει το τραγούδι του. Τον δημοσιεύουμε εδώ γιατί ως τώρα είναι άγνωστος. Άμα ο Διενής εκατάλαβεν ότι εν να ξηψυσήση αρώτησεν τηγ κάλην του: «Εγιώ μέλλω να πεθάνω τζι όταμ ποθάνω πκοιόμ μέλλεις να πάρης; - Όταμ, πεθάνης, Διενή μου, τογ Γιάννημ μου είχα άντραν, τογ Γιάννημ πάλε εν να πάρω. – Καλόχ χρυσή μου, έλα κοντά μου να ποσαιρετιστούμεν τζι όταμ πάω εγιώ όπκοιοθ θέλεις πάρε. Επήεν τζ’ η κάλη του να ποσαιρετιστούσιν τζ΄ έβαλεν την μες στα αγκάλια του πως εν να φιληθούσι τζ’ έσφιγξεν την τζαι μαζί εξηψύσησαν. [ξεψυσήση= ξεψυχήση, εκπνεύση, κάλην= η καλή η εκλεκτή η ωραία δηλ. η ερωμένη, καλόχ= βεβ. Επίρρημα ισοδύναμο με το ναι, όταμ πάω εγιώ= άμα πεθάνω εγώ, στα αγκάλια του= αγκάλες]