Ηπειρώτικη παράδοσις

Το χωρίον Πέτα «όντας ήταν στον Μαυριλιό του χουριό ch αυτόν τουν τόπου που’ νι τώρα (το χωρίον Πέτα) ήταν δάσους, λόγγους μεγάλους. Ch αυτούν έρχουνταν οι Μαυριλιώτις κι’ βόσκαν τα γιδπρουόβατά τ’ς. Κάποιους ντζουμπάνους, εκεί π’ βόσκαϊ τα προυόβατά τ’ μέσ’ σ΄τς λαγκαδιές, ήβρε στ΄ρίζα απ’ ένα πλάτανου νια βρυσούλα μι κρύου νιρό. Έπγι νιρό κι΄ τόσου πολύ δροchίστ’κι, ώστε φώναξι «αάει! Πέταξ’ η καρδιά μ’. Κατέβκι του βράδυ κάτου στου χουριό στου Μαυριλιό κι’ τ’ς του ‘πι αυτό πούπαθε. Τότις ούλου του χουριό έφ’χι απ’ του Μαυριλιό, κ’ ήρτ’ απάν’ στ’ Πέτα κι’ έφκιασαν σπίτια, κι’ τ’ ουνόμασας του χουριό Πέτα, τι «πέταξ’ η καρδιά τ’ ντζουμπάν’ απ’ το κρύου νιρό».