Στην κάτω Κώμια ήτανε χωριό. Ήρθανε καράβια. Εγενούντανε γάμος κ’ εχορεύγανε τη νύφη. Στο χορό επιάσανε και οι άνθρωποι του καραβιού. Αυτοί είχανε έθιμο στην πατρίδα τωνε να φιλούνε τη νύφη κ’ ύστερα να τήνε χορεύγουνε. Λοιπόν αυτοί εφιλήσανε τη νύφη αλλά οι συγγενείς τση νύφης επαραξηγηθήκανε και τσοι ‘κτυπήσανε. Αυτοί όdαν εγυρίσανε στον τόπο τωνε το είπανε στο βασιλιά τωνε κι’ ο βασιλιάς έστειλε στρατό. Οι άθρωποι του χωριού είδανε τα καράβια που ερχόντανε κ’ εκρυφτήκανε σε μια σπηλιά. Μια γριά δεν είχε προλάβει να κρυφτή. Αυτή την επιάσανε και την αναγκάσανε να μαρτυρήση που ήτανε χωσμένοι (κρυμμένοι). Επήγανε και τους βρήκανε στη σπηλιά. Ύστερα επήρανε αυτοί θειάφι και το ανάψανε στημ πόρτα τση σπηλιάς. Αυτοί που ήσανε μέσα αρχίσανε να βγαίνουνε όξω και οι απόξω τους κόβανε. Από τους πολλούς που ‘κόβανε εκουραστήκανε. Αυτοί που τους έκοβαν εκουραστήκαν τόσο να κόβουν όπου ερωτούσανε: είναι κι’ άλλοι ακόμα; Το είπανε πολλές φορές κι’ από τότε έμεινε το όνομα του χωριού Κόμια.