Δερβέκιστα

Κατά π’ μουλόγαϊ ου παπούλης μου, όπους είχι ακούσ’, ήταν μιγάλου χουριό μι 400 σπίτια. Δεν καθόνταν Τούρκ’ μέσα. Μόνου έναν Τρούκ’ είχαν που μάζουνι του χαράτσ’ κι λεν πως αυτός ήταν πουλύ κακουρρίζικους. Πάϊνι στα καημένα αμπέλια κι έβανε τα σταφύλια μέσα στου σώβρακού τα’ κι τα ‘δινι κι τα σούφρουνι κι’ ύστερα έδινι τα μζούνια κι το ‘βανι στουν ώμου τ’ κι κι πάϊνι. Το ‘λεγαν οι Διρβικοτιάνοι Στου βρακί, αλά τα σύκα; Α του γυρίζου την άλλη πάντα κι δε μαγαρίζνι (τώρα μένει παροιμία). Αυτός τα είχι φτιασμένα μι μια χήρα χριστιανή στον χουριό. Ένας χριστιανός π’ δε βαστά τη προυσβουλή, έρρξι κρυφά τη τουν σκούτουσι. Τότι ‘ρχόντανι απουσπάσματα στου χουριό κι’ έκαναν χαλαδιά για να βρουν τον φοννιά κι που να τουν βούνι. Οι χουριανοί τότι αναγάστκαν κι’ έφγαν ένας προς ένας κι πήγαν στου Ζυγό, αλλά’ στου Βινέτικου. Τώρα ακόμα σωζεται θέσις Λαργανέϊκα (Λαργανάς=στη Μακρυλιά) Τ’ Σκυφά (Σκυφακοί στου Μπουτίνου). Κι έτσι έμινι έρημου του χουριό. Ύστερα απ’ τν Ιπανάστασ’ βέθκαν 11 οικογένειες ήρθαν αυτό, κι ίφιραν κι άλλους μαστόρους τη τώρα ξαναγίνι. Γιατί ωνομάσθηκε Δερβίκιστα. Τν είπαν έτσι’ γιατί είνι ντιρβέν’, απ’ όθι να πιράσ’ ανθρούπους απού κει θα πιράσ’.